पाडीने, ते ज्ञानने ध्रुवस्वभावनी सन्मुख एकाग्र करतां शुद्धआत्मा वेदनमां आवे छे;
आ रीते शुद्धभावना वेदन वडे ज ध्रुवस्वभाव उपादेय थाय छे. शुद्धतानो स्वाद वेदनमां
तेनुंं नाम उपादेय छे. आत्माने शुद्ध क्यारे कह्यो? द्रव्यथी तो बधाय शुद्ध छे, पण
शुद्धद्रव्यसन्मुख थईने, तेमां उपयोगने एकाग्र करीने, परभावोथी भिन्नपणे जे
शुद्धपणे परिणम्या वगर कहे के ‘आत्मा शुद्ध छे’–ते तो मात्र धारणाथी कहे छे, खरेखर
शुद्धनी एने खबर नथी. जो शुद्धद्रव्यने ओळखे तो तेना आश्रये पर्यायमां पण शुद्धता
छे,–तो ते यथार्थ नथी. शुद्धआत्माने उपादेय करनारनी द्रष्टि अंतरमां पोताना स्वभाव
तरफ वळेली होय छे. अने एवी द्रष्टिवाळा जीवने ज ‘शुद्ध’ कहीए छीए, बीजाने शुद्ध
परद्रव्योनुं अने परभावोनुं लक्ष छोडीने त्रिकाळी ज्ञायकस्वभावने लक्षमां लीधो त्यारे
ते आत्मा शुद्धपर्यायरूपे परिणम्यो; तेनी पर्यायमां शुद्धआत्मा उपादेय थयो. अने ते
आदरणीय कर्यो त्यारे पर्याय द्रव्यमां घूसी गई एटले ते पण शुद्ध थई गई.
शुद्धपर्यायवडे शुद्धद्रव्यनो साचो निर्णय थयो.–आम बंने साथे ज छे. तेमां ध्रुवद्रव्य छे ते
गई छे, जेनी पर्यायमां शुद्धद्रव्यनुं भान थयुं छे ते ज यथार्थ जाणे छे. बाकी शास्त्रथी
सांभळीने रागवडे जे ख्याल आव्यो ते कांई साचो ख्याल नथी, ते ज्ञानमां साचो
परसत्ताने अवलंबनारुं छे, ते स्वसत्तारूप शुद्धात्मानी सन्मुख थयेलुं नथी. शुद्धात्मानी
सन्मुख थया वगर तेनुं साचुं ज्ञान थाय नहीं; ने एकली परसन्मुखी धारणा करीने