જ્ઞાનચેતનારૂપ શુદ્ધભાવ પ્રગટ કરવા અર્થે જ
છે. એવા શુદ્ધભાવ વગરનું પઠન–શ્રવણ જીવને
મોક્ષ માટે કાર્યકારી નથી. સમ્યક્ત્વાદિ
શુદ્ધભાવ જ મોક્ષને માટે કાર્યકારી છે; ને તે જ
વાંચન–શ્રવણનો સાર છે.
પર્યાયો જ્ઞાનની જ છે, જ્ઞાનસ્વભાવની ભાવનાથી જ તે પર્યાયો પ્રગટે છે. માટે તું
જ્ઞાનસ્વભાવની ભાવના કર. જ્ઞાનની ભાવના અર્થે જ શાસ્ત્રનું પઠન–શ્રવણ છે; ને
શાસ્ત્રો પણ એમ જ કહે છે કે તું જ્ઞાનનો અનુભવ કર.
આત્માના સ્વભાવની સન્મુખ થયા વિના એકલા બાહ્યવલણથી શ્રવણ–પઠન કરવાથી
જીવને શું લાભ છે? તેમાં તો વિકલ્પનો કલેશ છે, એમાં કાંઈ આનંદનું વેદન નથી.
જેનાથી ભાવશુદ્ધિ ન થાય, ને જેમાં આનંદનું વેદન ન થાય, એવા પઠન–શ્રવણથી
જીવને શું લાભ? શ્રાવકધર્મ કે મુનિધર્મ તેનું કારણ તો નિશ્ચય સમ્યગ્દર્શનાદિ શુદ્ધભાવ
જ છે. ભાવશુદ્ધિ વગરની બધી ક્રિયાઓ તે તો માત્ર ખેદ છે.
જ્ઞાનચેતના ખીલી કહેવાય, ને તેને સમ્યક્ત્વાદિરૂપ ‘ભાવ’ પ્રગટ્યા છે. આવા ભાવ
વડે જ સિદ્ધિ પમાય છે.