साचुं मुनिपणुं थाय छे.
ते नवमी ग्रैवेयक सुधी जाय, पण तेने भवकट्टी न थाय, –माटे द्रव्यलिंग
परमार्थ नथी, ते मोक्षनुं कारण नथी. द्रव्यलिंगथी तेने धर्मनो कांई लाभ
नथी.
अंदर मुनिदशाने योग्य शुद्धता न थई, सातमुं गुणस्थान न प्रगट्युं, –तो ते
सम्यग्द्रष्टि जीव पण द्रव्यलिंगी छे. तेने सम्यग्दर्शनना प्रतापे भवकट्टी तो
थई गई छे, पण मुनिदशा हजी थई नथी. द्रव्यलिंग होवा छतां तेने
भावलिंग न थयुं, माटे द्रव्यलिंग परमार्थरूप नथी, ते मोक्षनुं कारण नथी.
द्रव्यलिंगने कारणे तेने भवकट्टी नथी थई पण सम्यग्दर्शनरूप भावशुद्धिने
कारणे ज भवकट्टी थई छे.
ज्यां भावलिंग प्रगटे त्यां द्रव्यलिंग होय ज–एवो नियम छे.)
भावनाथी पहेलांं द्रव्यलिंग धारण कर्युं; पछी अंदरमां शुद्धोपयोगना प्रयोगथी
निर्विकल्प ध्यानमां सातमुं गुणस्थान प्रगटयुं, एटले भावलिंग थयुं, साची
मुनिदशा थई. हवे तेने पण जे द्रव्यलिंग छे ते कांई मोक्षनुं कारण नथी एटले ते
परमार्थ नथी, जे भावशुद्धिरूप भावलिंग छे ते ज परमार्थ छे, ते ज मोक्षनुं
कारण छे.