
ते सम्यग्दर्शन पाम्यो; त्यांथी स्वर्गमां जईने पछी
अग्निवेग मुनि थया ने कमठ–अजगर तेने खाई गयो;
फरी स्वर्गमां जईने पछी वज्रनाभि–चक्रवर्ती थया ने
मुनि थईने ध्यानमां हता त्यां कमठ–शिकारी भीले
तेमने बाण मारीने वींधी नांख्या; अने समाधिमरण
करीने तेओ ग्रैवेयकमां अहमीन्द्र थया. त्यारपछी शुं
पण न थई त्यां तो ते एकदम युवान थई गया. देवलोकनो आश्चर्यकारी वैभव जोतां ते
विचारमां पडी गया ने तेमने अवधिज्ञान प्रगट्युं; पोतानो पूर्व भव तेमणे जाणी
लीधो, तेथी धर्मनो घणो महिमा आव्यो के अहो! ते मुनिदशा धन्य हती! ते चारित्रवृक्ष
तो मोक्षफळ देनारुं छे, –पण मारी वीतराग–चारित्रदशा पूरी न थई ने थोडोक राग
बाकी रही गयो तेथी आ देवलोकमां अवतार थयो छे. अहीं पण मारे जैनधर्मनी
उपासना कर्तव्य छे. आम विचारी त्यां देवलोकना जिनालयमां बिराजमान शाश्वत
रत्नमय जिनप्रतिमानुं खूब ज भक्तिथी पूजन कर्युं. देवलोकमां कल्पवृक्षो पासेथी
पूजननी सामग्री लीधी. ते देवलोकनी ऋद्धि अलौकिक हती. त्यां