हता, केटलाय जीवो बीजा ज भवे मोक्ष पामवाना हता. –आवा धर्मात्मा साधर्मी–देवो
साथे आनंदपूर्वक असंख्य वर्ष सुधी धर्मचर्चा करी. ते देवो एवा नीराकूळ हता के
पोतानुं देवविमान छोडीने बीजे क््यांय जता न हता. पोताना विमानमां ज रहीने
तीर्थंकरो अने केवळीभगवंतोने वंदन–नमस्कार करता हता, मुनिवरोनां गुणगान करता
हता ने मुनिपणानी भावना भावता हता. पोताना देवलोकथी थोडेक ज ऊंचे
बिराजमान सिद्धभगवंतोने याद करीने आत्माना शुद्धस्वरूपनुं चिंतन करता हता.
तेमनुं शरीर स्फटिकमणि जेवुं तेजस्वी अने सफेद हतुं, मळमूत्र के रोगनी उपाधि तेमने
न हती; सत्तावीशहजार वर्ष सुधी तेमने भूख लागती न हती; सत्तावीसहजार वर्षे
एकवार भूख लागे त्यारे मनमां ज अमृतने याद करतां तेमनी भूख मटी जती हती.
देवलोकनुं जे दिव्यशरीर, अने दिव्यसामग्री, तेनाथी पण पोतानो आत्मा जुदो छे, ने
तेमां क््यांय सुख नथी, सुख ते तो आत्मानो अनुभव छे–एम ते धर्मात्मा जाणता
हता. –आवा आत्मज्ञानसहित देवलोकना दिव्यवैभव वच्चे तेओ २७ सागर सुधी
रह्या.
मुनिराजने बाण मारीने मारी नांख्या, त्यार पछी थोडा समयमां ते भीलने पण
कोईए मारी नांख्यो अने क्रूरभावने लीधे रौद्रध्यानथी मरीने ते सातमी नरकमां
ऊपज्यो; ऊपजतां वेंत ऊंधे माथे भाला जेवी जमीन पर पड्यो अने अत्यंत दुःखथी
पाछो पांचसो जोजन ऊंचे ऊछळ्यो......पाछो भूमि पर पड्यो ने उछळ्यो; एम
वारंवार थतां लोटनी जेम तेनुं शरीर वेरविखेर थई गयुं ने ते घणुं दुःख पाम्यो.
अत्यंत भयभीत थईने मूढनी जेम चारेकोर जोई रह्यो के अरे, आ बधुं शुं छे? हुं
अहीं क््यां आवी पड्यो? अहीं तो चारेकोर दुःखनो ज दरियो ऊछळी रह्यो छे. अरे, हुं
क््यां जाउं? शुं करुं? कोनुं शरण लउं? अरेरे? पूर्वना महापापथी हुं आ नरकमां आवी
पड्यो! अहींनी दुर्गंध तो सहन थती नथी, ने अनंती ठंडीमां शरीर ओगळी जाय छे.
आ नरकना कुवामांथी हुं क््यारे छुटीश! आम बहु ज दुःखथी विलाप करे छे. –पण त्यां
एनो विलाप कोण सांभळे? कोण एनी दया करे? ऊल्टुं, बीजा नारकीओ घातकीपणे
एने मारे छे. भूख्या–तरस्या ते जीवने असंख्य वर्ष सुधी खावानुं अन्न के पीवानुं
पाणी मळतुं नथी. दुःखना मार्या एने कांई सूझतुं नथी, क््यांय चेन पडतुं नथी. धर्मनुं
सेवन तो कर्युं नथी, धर्मा–