ઈંદ્રિયસેનાને તું તોડી નાંખ. ઈન્દ્રિયો તરફની એકતાબુદ્ધિ છોડીને અતીન્દ્રિય સ્વભાવમાં
તું ઝંપલાવ. તારો વાસ ઈંદ્રિયોમાં નથી, રાગમાંય તારો વાસ નથી. આનંદથી ભરેલા
અતીન્દ્રિયસ્વભાવમાં જ તારો વાસ છે. ઈન્દ્રિયોથી ભિન્ન એવા ચિદાનંદસ્વભાવને
અનુભવમાં લ્યે ત્યારે જ ઈન્દ્રિયવિષયોને જીતી શકાય.
સાધન પણ નથી;–ઈન્દ્રિયોથી પાર અતીન્દ્રિય સ્વસંવેદનગમ્ય આત્મા હું છું –એમ ધર્મી
અનુભવ કરે છે.
વિષયોમાં જ વર્તે છે, એટલે તે આત્માને વશ નથી પણ ઈન્દ્રિયોને વશ છે, તથા તેનું
મન પરભાવોમાં ચંચળ વર્તે છે. હે જીવ! ચંચળ મનરૂપી માંકડાને વશ કરવા તું તારા
સ્વઘરમાં ભરેલા આનંદનિધાનને જો. આવા આત્માના ભાન વગરના બાહ્ય વ્રતાદિક
વડે તો માત્ર જનરંજન થશે, તેમાં આત્મરંજન નહીં થાય, આત્મા તે રાગવડે પ્રસન્ન
નહિ થાય. ભાવશુદ્ધિ વિના બાહ્યભેષ દિગંબરપણું કે શુભરાગરૂપ વ્રતાદિક એ કોઈ
જીવને પરમાર્થસિદ્ધિનું કારણ નથી, તે તો સંસારનું જ કારણ છે.
કષાયભાવોથી ભિન્ન ઉપયોગસ્વરૂપ આત્માને લક્ષગત કર, ને તે મિથ્યાત્વ તથા
કષાયોને છોડ.
પણ જિનપ્રતિમા, જિનાગમ, નિર્ગ્રંથગુરુ વગેરે સંબંધી શુભરાગ ધર્મીને આવે છે,
શુભરાગ વખતે જિનાજ્ઞા અનુસાર જિનભક્તિ, શ્રુતભક્તિ, ગુરુભક્તિ વગેરે ભાવ હોય
છે, પણ આત્માના મોક્ષનું કારણ તો અંદરમાં ભાવશુદ્ધિરૂપી વીતરાગભાવ જ છે. માટે હે
જીવ! તું ભાવશુદ્ધિ પ્રગટ કર. ખરી જિનાજ્ઞા તો સ્વભાવના આશ્રયે