દર્શનવિશુદ્ધિથી માંડીને રત્નત્રયધર્મપ્રત્યેના પરમ વાત્સલ્ય સુધીની સોળ ભાવનાઓ વડે
તીર્થંકરનામકર્મની પ્રકૃતિ બાંધી. બધાય તીર્થંકરો પૂર્વભવમાં આવી ઉત્તમ ભાવનાઓ
ભાવે છે. એક તરફથી પુણ્યનો રસ વધતો હતો, ને બીજી તરફથી ચૈતન્ય–અનુભવ વડે
વીતરાગી શાંતરસ પણ વધતો જતો હતો. શિવપુર પહોંચવા માટે તેમને વચમાં એક જ
ભવ બાકી હતો; હવે સંસારસંબંધી કોઈ ઈચ્છા તેમને રહી ન હતી, દેહથી પણ તેઓ
સાવ વિરક્ત હતા.
લક્ષ છોડીને નિજસ્વરૂપના અવલોકનમાં
તેઓ એકાગ્ર હતા. તેમના સર્વપ્રદેશે
અપૂર્વ આનંદરસના ફૂવારા છૂટતા હતા.
એવામાં ત્યાં એક સિંહ આવ્યો......તેની
ભયંકર ગર્જનાથી આખું વન ધૂ્રજી
ઊઠ્યું.....વનના પશુઓ બીકના માર્યા
ભાગવા લાગ્યા. છલાંગ પર છલાંગ
મારતો તે સિંહ વનમાં ચારેકોર ઘૂમતો
હતો. આ સિંહ તે બીજો કોઈ નહિ પણ
આપણો જાણીતો કમઠનો જ જીવ છે. તેની નજર ધ્યાનમાં બેઠેલા આનંદમુનિ ઉપર પડી
અને ક્રોધથી મોટી ત્રાડ પાડીને તે મુનિ તરફ દોડયો......મુનિરાજ ભાગ્યા નહીં,
ભયભીત થયા નહીં, એ તો નિર્ભયપણે ધ્યાનમાં જ બેસી રહ્યા. સિંહે છલાંગ મારીને
તેમનું ગળું મોઢામાં પકડયું ને પંજાના નખથી તેમના શરીરને ફાડી ખાધું. –અરે! એને
ક્્યાં ભાન હતું કે હું અત્યારે જેના શરીરને ખાઉં છું તે જ એક વખત ગુરુ થઈને આ
સંસારમાંથી મારો ઉદ્ધાર કરશે! સિંહ શરીરને ખાતો હતો ત્યારે મુનિરાજ તો પોતાના
ઉત્કૃષ્ટ ક્ષમાભાવમાં જ રહ્યા, તેમણે સિંહ ઉપર જરાય ક્રોધ ન કર્યો......વીતરાગ માર્ગથી
જરાપણ ન ડગ્યા. વાહ! ધન્ય મુનિરાજ ચતુર્વિધ આરાધનાની અખંડતા સહિત પ્રાણ
તજીને તેઓ આનતસ્વર્ગમાં ઈન્દ્ર થયા. સિંહ કૂ્રર ભાવથી મરીને પાછો નરકમાં ગયો.