ईंद्रियसेनाने तुं तोडी नांख. ईन्द्रियो तरफनी एकताबुद्धि छोडीने अतीन्द्रिय स्वभावमां
तुं झंपलाव. तारो वास ईंद्रियोमां नथी, रागमांय तारो वास नथी. आनंदथी भरेला
अतीन्द्रियस्वभावमां ज तारो वास छे. ईन्द्रियोथी भिन्न एवा चिदानंदस्वभावने
अनुभवमां ल्ये त्यारे ज ईन्द्रियविषयोने जीती शकाय.
साधन पण नथी;–ईन्द्रियोथी पार अतीन्द्रिय स्वसंवेदनगम्य आत्मा हुं छुं –एम धर्मी
अनुभव करे छे.
विषयोमां ज वर्ते छे, एटले ते आत्माने वश नथी पण ईन्द्रियोने वश छे, तथा तेनुं
मन परभावोमां चंचळ वर्ते छे. हे जीव! चंचळ मनरूपी मांकडाने वश करवा तुं तारा
स्वघरमां भरेला आनंदनिधानने जो. आवा आत्माना भान वगरना बाह्य व्रतादिक
वडे तो मात्र जनरंजन थशे, तेमां आत्मरंजन नहीं थाय, आत्मा ते रागवडे प्रसन्न
नहि थाय. भावशुद्धि विना बाह्यभेष दिगंबरपणुं के शुभरागरूप व्रतादिक ए कोई
जीवने परमार्थसिद्धिनुं कारण नथी, ते तो संसारनुं ज कारण छे.
कषायभावोथी भिन्न उपयोगस्वरूप आत्माने लक्षगत कर, ने ते मिथ्यात्व तथा
कषायोने छोड.
पण जिनप्रतिमा, जिनागम, निर्ग्रंथगुरु वगेरे संबंधी शुभराग धर्मीने आवे छे,
शुभराग वखते जिनाज्ञा अनुसार जिनभक्ति, श्रुतभक्ति, गुरुभक्ति वगेरे भाव होय
छे, पण आत्माना मोक्षनुं कारण तो अंदरमां भावशुद्धिरूपी वीतरागभाव ज छे. माटे हे
जीव! तुं भावशुद्धि प्रगट कर. खरी जिनाज्ञा तो स्वभावना आश्रये