सोना–रत्नोनी अद्भुत शोभावाळां देवोनां नगर छे. पुण्यना प्रभावे त्यां अनेक
कल्पवृक्षो अने चिंतामणि पण सुलभ छे. परंतु शास्त्रकार कहे छे के, कल्पवृक्ष पासे तो
फळनी याचना करवी पडे ने चिंतामणी पासे चिंतववुं पडे त्यारे ते फळ आपे छे, पण
वीतरागधर्म तो एवो छे के ते ईच्छा वगर पण उत्तम फळने आपे छे, माटे धर्म ज
श्रेष्ठ छे. आनतस्वर्गमां उपजेला आपणा कथानायकने स्वर्गमां आ छेल्लो अवतार छे,
हवेना भवमां तो ते भगवान थशे. स्वर्गना केटलाय देवो तेनी सेवा करवा लाग्या.
अवधिज्ञानथी तेणे पोताना पूर्वभवने जाण्यो अने जैनधर्ममां तेनी भक्ति द्रढ थई.
देवलोकना अनेक भोगोपभोगनी वच्चे पण ते जाणता हता के आ भोगोनी ईच्छा ते
वडे ज शांत थशे. –आ देवलोकमां चारित्रदशा नथी, चारित्रदशा तो मनुष्यने ज थाय
छे. हवे मनुष्य थईने अमे अमारी चारित्रदशा पूर्ण करीशुं ने फरीथी आ संसारना
चक्करमां नहीं आवीए. आम चारित्रदशानी भावनापूर्वक, सम्यक्त्वनी आराधना
सहित तेओ देवलोकमां असंख्य वर्ष सुधी रह्या. तेओ वारंवार जिनभक्तिनो उत्सव
करता, अने देवोनी सभामां उत्तम धर्मोपदेश आपता. तेमना उपदेशथी स्वर्गना
केटलाय देवो सम्यग्दर्शन पाम्या.
जन्मोत्सवमां आनंदथी भाग लईशुं.
सिद्धसुखने झट पामवा जिनभावना भावुं हवे.
संतो करे छे ध्यान जेनुं परम ज्ञायकभाव हुं,
कदी मरणने पामुं नहीं, छुं अमर आतमराम हुं,