विकल्पो, तेमां छेल्लामां छेल्लो सौथी सूक्ष्म व्यवहार– ‘ज्ञान–दर्शन–चारित्रस्वरूप
आत्मा’ एवा गुण–गुणीभेदरूप छे. आवा गुण–गुणी भेदरूप व्यवहार पण
आश्रय करवा जेवो नथी, केमके तेना लक्षे पण विकल्प थाय छे, शुद्धात्मानो
अनुभव थतो नथी. अभेद अनुभूतिरूप जे शुद्धआत्मा, तेने देखनारो शुद्धनय छे,
ते ज भूतार्थ छे, तेना ज अनुभवथी सम्यग्दर्शनादि थाय छे.
सम्यग्द्रष्टि ते विकल्परूप व्यवहारनुं शरण लईने अटकता नथी, पण तेनेय
छोडवा जेवो समजीने अंतरना शुद्धात्माने ते विकल्पथी जुदो अनुभवे छे. आवो
अनुभव ते ज वीतरागनो मार्ग छे. मोक्षने माटे आत्मामां आ सम्यग्दर्शनरूपी
शिलान्यास करवानी वात छे. भूतार्थद्रष्टिरूपी धु्रव पायो नांखीने आत्मामां जेणे
सम्यग्दर्शनरूपी शिला रोपी तेने अल्पकाळमां मोक्षना परम आनंदरूपी महेल
थशे.
सिद्धोनो स्वीकार कर्यो ते ज्ञान रागथी जुदुं पडी गयुं छे. शरीरमां के रागमां
सिद्धोने पधरावी शकाय नहीं; पण साधक पोतानी ज्ञानपर्यायमां सिद्धोने पधरावे
छे; –कई रीते? पर्यायने रागादिथी भिन्न करीने अंतरना ज्ञानस्वभावमां एकाग्र
करी, त्यां ते पर्यायमां शुद्ध आत्मानो स्वीकार थयो, ने शुद्धात्माना स्वीकारमां
अनंत सिद्धभगवंतोनो स्वीकार ने सत्कार थयो. तेना आत्मामां सिद्धपद माटे
सम्यग्दर्शननुं शिलान्यास थई गयुं.