थतो नथी. परमार्थ आत्माने लक्षमां लेतां उपयोग तेमां विश्रामरूप थईने परम
नीराकुळ आनंदने अनुभवे छे. –आनुं नाम सम्यग्दर्शन छे. आवा निर्विकल्प
उपयोग वगर सम्यग्दर्शन के आनंदनो अनुभव थतो नथी.
तो एवा कोई भेद रहेता नथी; त्यां तो एक सहज ज्ञायकभाव ज अनुभवाय छे.
आवो अनुभव ते ज मोक्षने साधवानी मोसम छे. (श्रीगुरु–संतोना प्रतापे
अत्यारे एवी मोसम आपणने प्राप्त थई छे.)
भूतार्थ छे. आवा भूतार्थ आत्मानो अनुभव ते अपूर्व भाव छे, ते अपूर्व समय
छे. पर्याये पोताना उपयोगनी थाप अंतरना भूतार्थ स्वभावमां मारी; तेना उपर
द्रष्टिनुं त्राटक लगाव्युं, त्यां भूतार्थने अवलंबनारी पर्याय पण भूतार्थ थई.
रागादिभावो ते अभूतार्थ धर्म छे अने भूतार्थना आश्रये प्रगटेली सम्यग्दर्शनादि
पर्याय ते भूतार्थधर्म छे. द्रव्य–गुण तो त्रिकाळ भूतार्थ छे ने तेनो अनुभव
करनारी पर्याय पण भूतार्थ थई. ‘शुद्धनय भूतार्थ छे’ –ते द्रव्य–पर्यायने अभेद
करीने वात छे; केमके शुद्धनय पोते तो पर्याय छे, पण तेनो विषय अखंड आत्मा
छे; तेमां नय अने तेना विषयनो भेद रहेतो नथी, तेथी शुद्धनय अने तेनो
विषय अभेद गणीने ‘शुद्धनय भूतार्थ छे’ एम कह्युं छे. आवा शुद्धनयवडे
आत्मानुं सम्यग्दर्शन थाय छे. सम्यग्दर्शनरूपी मोटो हीरो प्राप्त थाय छे अने
तेनी साथे अनंत अतीन्द्रिय आनंदनो लाभ थाय छे. –आवा लाभनो आ
अवसर छे. आनंदनी कमाणीनी मोसम छे. तेने हे जीव! तुं चुकीश मा......प्रमाद
करीश मा.....बीजामां क््यांय रोकाईश मा.