कमळशोभित दीठुं सरवर, उदधि पण ऊछळी रह्यां,
मणिजडित सिंहासन अने विमान दीसे शोभतुं,
धरणेन्द्र–धाम ने रत्नराशि मातनुं मन मोहतुं.
निर्धूम सुंदर ज्योत जाणे ज्ञाननी ज्योत जागती,
ए सोळ स्वप्नो देखी माता हैये जिनने धारती.
सोळ उत्तम स्वप्नोनी वात महाराजा विश्वसेनने करी; अने, ते स्वप्नां मंगळ
फळमां तीर्थंकर जेवा पुत्ररत्ननी प्राप्ति थशे–ते जाणीने माताना आनंदनो पार न
रह्यो! जाणे हृदयभूमिमां धर्मना अंकूरा फूटी नीकळ्या! वाह माता, तुं धन्य बनी
गई! ईन्द्रो अने ईन्द्राणीओए वाराणसीमां आवीने ए मातापितानुं सन्मान कर्युं
ने गर्भकल्याणक निमित्ते भगवाननी पूजा करी, तथा छप्पनकुमारी देवीओ मातानी
सेवा करवा लागी. तेओ वारंवार तीर्थंकरना गुणगान करती, ने माताजी साथे
आनंदकारी चर्चा करती.