आत्माने ज अलंकृत करती होउं–एवो आनंद थाय छे. –एम कहीने ईंद्राणीए
बालतीर्थंकरने स्वर्गनां वस्त्र–आभूषण पहेराव्या तथा रत्ननुं तिलक कर्युं. ए प्रमाणे
पारसकुमारनो अभिषेक करीने अने देवलोकना दिव्य वस्त्राभूषण पहेरावीने सौ
बनारसनगरमां आव्या. अने ब्रह्मदत्ता (वामादेवी) माताजीने एनो लाडीलो पुत्र
पाछो सोंपतां कह्युं : हे माता! आप धन्य छो........आप जगतना माता छो. आपे आ
जगतने ज्ञानप्रकाशक दीवडो आप्यो छे....हे माता! तारो पुत्र ए त्रण जगतनो नाथ
छे.
केवळज्ञान पामीने धर्मोपदेश आपशे ने धर्मवृद्धि करशे, त्यारनी तो शी वात! पण
तेमनो जन्म थतां ज जीवोमां स्वयमेव धर्मनी वृद्धि थवा लागी. जेम सूर्य ऊगे ने कमळ
खीलवा मांडे तेम तीर्थंकरसूर्य ऊग्यो ने भव्यजीवोरूपी कमळ खीलवा मांडया.
जन्मोत्सवनी खुशालीमां मातापितानी सन्मुख देवोए सुंदर नाटक करीने भगवानना
पूर्वना नव भवो देखाडया; तेमां हाथीना भवमां मुनिना उपदेशथी सम्यग्दर्शन
पामवानुं द्रश्य देखीने घणा जीवो प्रतिबोध पाम्या; पछी ते जीवे मुनिदशा धारण करीने
उत्तम क्षमानुं केवुं पालन कर्युं ते पण बताव्युं. ए रीते पारसकुमारनो जन्मोत्सव
ऊजवीने, तथा माता–पिताने उत्तम वस्तुओ भेट आपीने ते ईन्द्रो पाछा पोताना
स्वर्गमां गया. ए वखते तो स्वर्ग करतांय वाराणसीनगरनो वैभव वधी गयो हतो,
केमके तीर्थंकर जेवा पुण्यात्मा त्यां बिराजता हता. अहा! तीर्थंकर जेवा महात्माना
समागमथी कयुं कल्याण प्राप्त न थाय!!
करावती ने शणगार पहेरावती. एमने देखी–देखीने मातानी नजर ठरती, एनुं हैयुं तृप्त
थतुं.....ने उमळकाथी ते मंगळगीत गाती हती. कुंवरने पण माता प्रत्ये परम स्नेह हतो.
रोजेरोज हजारो नगरजनो एमनां दर्शन करवा आवता हता ने एमनुं दिव्य रूप
देखीने आश्चर्य पामता हता. स्वर्गना देवो पण नाना बाळकोनुं रूप धारण करीने
पारसकुमारनी साथे रमवा आवता हता. अहा! तीर्थंकरनो सहवास कोने न गमे! ते
देवकुमारो साथे भगवान पारसकुमार अवनवी रमत रमता, अने