केवो छे? तेनी ओळखाण पहेलांं करवी जोईए. आत्मानी ओळखाण वगर व्रतादि
शुभराग करवा छतां जीव लेशपण सुख न पाम्यो, पण दुःख ज पाम्यो. एनो अर्थ ए
थयो के शुभराग ते सुखनुं कारण नथी, एटले के ते धर्म नथी, ते मोक्षनुं कारण नथी.
रागमां तो दुःख छे. मोक्षनुं कारण रागथी जुदुं छे.
ते जीव पहेलांं तो श्रीगुरुए जेवो आत्मा कह्यो तेवा पोताना आत्माने जाणे छे के
आवो ज्ञानस्वरूपे अनुभवातो आत्मा ज हुं छुं; सर्वे परभावोथी भिन्न एक
ज्ञानमयभाव हुं छुं–एम आत्माने जाणे छे अने ज्ञानपूर्वक तेनी श्रद्धा करे छे के आ ज
हुं छुं. आवा श्रद्धा–ज्ञानपूर्वक तेना अनुभवमां एकाग्रता ते चारित्र छे.
छे एटले के अशुद्धआत्माने ज अनुभवे छे, अने ते ज संसारनुं मूळ छे. परभावोथी
असंयुक्त एवा शुद्धआत्मानो अनुभव ते मोक्षनुं मूळ छे. पुरुषार्थ सिद्धि–उपायमां पण
अमृतचंद्राचार्ये ए वात १४ मी गाथामां स्पष्ट करी छे–
प्रतिभाति बालिशानां प्रतिभास; स खलु भवबीजम्।।
खरेखर भवनुं बीज छे. अरे, पोताने रागादिवाळो अशुद्ध ज अनुभवे ते भवथी केम
छूटे? रागथी भिन्न शुद्धात्मानो अनुभव ते मोक्षनुं बीज छे.
होय तेटलो अपराध छे. सम्यग्द्रष्टिने ज तीर्थंकर प्रकृति बंधाय छे, पण तेनुं कारण
कांई सम्यग्दर्शनादि शुद्धभाव नथी, तेनुं कारण तो राग छे, एटले रागनो ते
अपराध छे.