જગતથી ઉદાસ–એવા સમકિતી જીવ સ્વઅર્થમાં સાચા છે એટલે કે આત્મપદાર્થનું
સાચું જ્ઞાન કરીને તેને તે સાધી રહ્યા છે; અને પરમાર્થરૂપ જે મોક્ષ તેમાં તેમનું
ચિત્ત ખરેખર લાગેલું છે; આત્માનું સાચું જ્ઞાન છે ને મોક્ષનો સાચો પ્રેમ છે.
મોક્ષની સાધનામાં જ એમનું ચિત્ત લાગેલું છે.
તો ‘જેમ ધાવમાતા બાળકને ધવડાવે તેમ’ અંતરથી તે ન્યારા છે. એની રુચિનો
પ્રેમ સંસારમાં ક્્યાંય નથી, એક મોક્ષરૂપ પરમાર્થને જ સાધવાની લગની છે.
અંતરમાં એની દ્રષ્ટિ ગૃહસ્થપણાથી પાર પોતાના આત્માને દેખે છે.
અસંયતદશામાં હોવા છતાં આવા સમ્યગ્દ્રષ્ટિ જીવો મોક્ષના સાધક હોવાથી
પ્રશંસનીય છે. ચારે ગતિના જીવોને આવું સમ્યગ્દર્શન થઈ શકે છે.
જેવું. અહો! જે સમ્યગ્દ્રષ્ટિ છે તેના હૃદયમાં, તેના આત્મામાં ગણધર ભગવાન
જેવો વિવેક પ્રગટ્યો છે, વિવેક એટલે સ્વ–પરનું ભેદજ્ઞાન, તે તો નાના
સમ્યગ્દ્રષ્ટિ–દેડકાને અને મોટા ગણધરદેવને બંનેને સરખું છે; બંને પોતાના
આત્માને વિકલ્પથી ભિન્ન શુદ્ધસ્વરૂપ અનુભવે