अवलंबनारुं ज्ञान ते अज्ञान छे, ते ज्ञान नथी. ज्ञाननो भंडार आत्मा, ते पोते
पोताना ज्ञानस्वभावने अवलंबीने जे ज्ञानरूपे परिणमे ते ज ज्ञान मोक्षने
साधनारुं छे.
घटने जाणनारो–ए बंने एक नथी पण जुदा छे. शरीरना अंगभूत ईंद्रियो ते
कांई आत्माना ज्ञाननी उत्पत्तिनुं साधन नथी. अतीन्द्रिय ज्ञानस्वभावी आत्मा
छे, तेने साधन बनावीने जे ज्ञान थाय ते ज आत्माने जाणनारुं छे. पुण्य–पाप
पण एनुं स्वरूप नथी. अतीन्द्रियज्ञान एवुं नथी के पुण्य–पापने रचे. रागनी
रचना ते आत्मानुं कार्य नथी; आत्मानुं खरुं कार्य (एटले के परमार्थ लक्षण)
तो अतीन्द्रिय ज्ञानचेतना छे; ते चेतना स्वरूपे अनुभवमां लेतां ज आत्मा
साचा स्वरूपे अनुभवमां आवे छे. आवा आत्माने अनुभवमां ल्ये त्यारे ज
जीवने धर्म थाय.
आत्मानुं स्वलक्षण छे. आवा अतीन्द्रियज्ञाननो धणी भगवान अशरीरी
आत्मा, ते पोताने भूलीने शरीर धारण करी करीने भवमां भटके–ए तो
शरमजनक छे, ते कलंक आत्माने शोभतुं नथी. बापु! तुं अशरीरी
चैतन्यभगवान, तारो चैतन्य उपयोग शरीरमांथी, ईन्द्रियोमांथी के रागमांथी
आवतो नथी; आवा आत्माना संस्कार अंतरमां जेणे नांख्या हशे तेने
परभवमांय ते संस्कार साथे रहेशे. माटे वारंवार अभ्यास करीने आवा
आत्माना संस्कार अंतरमां जेणे नाख्या हशे तेने परभावमांय ते संस्कार साथे
रहेशे. माटे वारंवार अभ्यास करीने आवा आत्मस्वभावना संस्कार अंदरमां
द्रढ करवा जेवा छे. बहारनां भणतरे ए ज्ञान आवतुं नथी, ए तो अंतरना
स्वभावथी ज खीले छे. अंतरमां स्वभावना घोलनना संस्कार वारंवार अत्यंत
द्रढ करतां ते स्वसंवेदनप्रत्यक्ष थाय छे एटले सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र थाय छे.
ते ज धर्मनी साची कमाणी छे, अने एवी धर्मनी कमाणीनो आ अवसर छे.
स्वभाव जेम नित्य छे तेम तेमां अंतर्मुख थईने अभेद थयेलो उपयोग पण