जेने प्रीति थई तेने भिन्नरूप अनित्य एवा शरीरादि संयोगोमां आत्मबुद्धि
रहेती नथी, ने तेना लक्षे थता रागादि परभावोमां पण तेनी प्रीति ऊडी जाय
छे. ज्ञानउपयोग अंतर्मुख थईने पोताना अस्तित्व–नियत्व अने समाधिसुखना
वेदनमां लीन थयो, ते उपयोग हवे बीजा कोईथी हणाय नहीं. ते उपयोग कांई
बीजा वडे थयो नथी के बीजा वडे ते हराई जाय.
बहारथी आववानुं माने छे; ईंद्रिय अने रागनो नाश थई जतां तेनो उपयोग
पण नष्ट थई जशे. –पण एवो पराधीन उपयोग आत्मानुं स्वरूप नथी;
आत्मानो उपयोग स्वाधीन छे; स्वाधीन–एटले आत्माना आश्रये प्रगटेलो
उपयोग आत्माथी कदी छूटे नहीं, कोई तेने हरी शके नहीं. आवो उपयोग ते
आत्मानुं परमार्थस्वरूप छे.
पोतानो आत्मा जेणे जाण्यो तेणे सर्वज्ञने ओळख्या, तेणे सर्वज्ञनी आज्ञा
जाणी. जे जीव उपयोगस्वरूप आत्माने अन्यरूपे माने छे ते भगवाननी
आज्ञाथी विरुद्ध छे. ते जीव मिथ्या मान्यता वडे क्षणेक्षणे भावमरण करीने
आत्माना आनंदने हणे छे, ते हिंसा छे. ते हिंसा अने भावमरणथी आत्मा केम
छूटे? के पोताना आत्माने नित्य उपयोगस्वरूप जाणीने, तेमां उपयोगने जोडे,
तो ते उपयोग कोईथी हणाय नहीं; आनंदमय उपयोगथी जीवतो आत्मा, तेनुं
जीवतर कोईथी हणाय नहीं, भावमरण थाय नहीं. सुखनो गंज आत्मा छे, ते
आवा उपयोग वडे अनुभवमां आवे छे, तेमां कोई विघ्न नथी. आवो निर्विघ्न
उपयोग ते महान आनंदरूप मंगळ छे.
आनंदस्वभावमां एवो लीन थयो छे के तेने कोई आत्माथी छूटो पाडी शके
नहीं. धु्रवमां लीन थयेलो ते उपयोग धु्रव साथे अभेद थयो. –चोथा गुणस्थाने
सम्यग्द्रष्टिने आवो उपयोग प्रगटे छे, आवो उपयोग ते जीवनो धर्म छे.