शास्त्रमां कह्युं छे. –एटले ते तापस तो ते खोटाधर्मनी श्रद्धाथी वैराग्य छोडीने संसार
भोगववा लाग्यो; आ देखीने विद्युत्प्रभने ते कुगुरुनी श्रद्धा छूटी करी.
रहो–परंतु आ जिनदत्त नामना एक श्रावक सामायिकनी प्रतिज्ञा करीने अंधारी राते
आ स्मशानमां एकला ध्यान करी रह्या छे, तेनी तमे परीक्षा करो.
न डग्या. अनेकप्रकारना भोगविलास बताव्या, तेमां पण तेओ न ललचाया. एक
जैनश्रावकमां पण आवी अद्भुत द्रढता देखीने ते देव घणो प्रसन्न थयो; पछी शेठे तेने
जैनधर्मनो महिमा समजाव्यो के देहथी भिन्न आत्मा छे, तेना अवलंबने जीव अपूर्व
शांति अनुभवे छे ने तेना ज अवलंबने ते मुक्ति पामे छे. आथी ते देवने पण
जैनधर्मनी श्रद्धा थई. अने शेठनो उपकार मानीने, तेने आकाशगामिनी विद्या आपी.
तेमने घणो ज आनंद थतो. एकवार सोमदत्त नामना माळीए पूछवाथी शेठे तेने
आकाशगामिनी विद्यानी बधी वात करी, अने रत्नमय जिनबिंबनां घणां वखाण कर्यां.
ते सांभळीने माळीने पण तेनां दर्शन करवानी भावना जागी, अने पोताने
आकाशगामिनी विद्या शीखववा कह्युं. शेठे तेने ते विद्या साधवानुं शीखव्युं, ते प्रमाणे
अंधारी चौदशनी राते स्मशानमां जईने तेणे झाड साथे शीकुं लटकाव्युं अने नीचे
जमीन पर तीक्ष्ण अणीदार भाला खोडया. हवे आकाशगामिनी विद्याने साधवा माटे
शिकामां बेसीने, पंच नमस्कार–मंत्र वगेरे मंत्र बोलीने तेणे शीकानी दोरी कापी
नांखवानी हती. पण नीचे भालां देखीने तेने बीक लागती हती, ने मंत्रमां शंका पडती
हती के कदाच मंत्र साचो न पडे ने हुं नीचे पडुं तो मारुं शरीर भालाथी वींधाई जाय!
आम शंकाने लीधे ते नीचे ऊतरी जतो; ने वळी पाछो एम विचार आवतो के शेठे कह्युं
ते साचुं हशे! –एम विचारी पाछो शीकामां बेसतो. आम वारंवार ते शीकामां चडऊतर
करतो हतो; पण निःशंक थईने ते दोरी कापी शकतो