लीधुं; अने गम्मतमां अनंतमतीने कह्युं के, तुं पण आ व्रत लई ले. निर्दोष
अनंतमतीए कह्युं: भले, हुं पण ते व्रत अंगीकार करुं छुं.
अद्भुत रूप देखीने ते मोहित थई गयो, एटले विमानमां तेने उपाडी गयो–पण
एवामां तेनी राणी आवी पहोंची; तेथी भयभीत थईने ते विद्याधरे अनंतमतीने
एक भयंकर वनमां छोडी दीधी. आम कुदरतयोगे एक दुष्ट राजाना पंजामांथी
एनी रक्षा थई.
माणस तो देखातुं नथी
छे–एम ते द्रुष्ट भील पण तेना पर मोहित थई गयो ने तेने पोताना घरे लई गयो,
अने कह्युं–हे देवी! हुं तारा पर मुग्ध थयो छुं अने तने मारी राणी बनाववा ईच्छुं
छुं....तुं मारी आशा पूरी कर.
पूर्वे कोई गुणीजनोना शील पर में खोटा आळ नाख्या हशे, के तेमनो अनादर
कर्यो हशे; ते दुष्टकर्मने लीधे अत्यारे ज्यां जाउं त्यां मारा उपर आवी विपत्ति
आवी पडे छे. पण हवे वीतरागधर्मनुं में शरण लीधुं छे, एना प्रतापे शीलव्रतथी
हुं डगवानी नथी. अंते देवो पण मारा शीलनी रक्षा करशे. भले प्राण जाय पण हुं
मारा शीलने नहीं छोडुं.