: चैत्र : २४९७ आत्मधर्म : १३ :
तेणे भीलने कह्युं: अरे द्रुष्ट! तारी दुर्बुद्धिने छोड. तारा धनवैभवथी हुं कदी
ललचावानी नथी; तारा धनवैभवने हुं धिक्कारुं छुं’
अनंतमतीनी आवी द्रढ वात सांभळीने भीलराजा गुस्से थयो ने निर्दयपणे
तेना पर बळात्कार करवा तेयार थयो......
एवामां अचानक जाणे आकाश फाटयुं ने एक महादेवी त्यां प्रगट थई....एनुं
दैवी तेज ते दुष्ट भील सहन न करी शक््यो, तेना होशकोश ऊडी गया.....ने हाथ जोडीने
क्षमा मांगवा लाग्यो. देवीए कह्युं–आ महान शीलव्रती सती छे, तेने जरापण सतावीश
तो तारुं मोत थई जशे. अने अनंतमती पर हाथ मुकीने कह्युं–बेटी! धन्य छे तारा
शीलने; तुं निर्भय रहेजे! शीलवान सतीनो एक वाळ पण वांको करवा कोई समर्थ
नथी. आम कहीने ते देवी अद्रश्य थई गई.
भयभीत थयेलो ते भील अनंतमतीने लईने गाममां एक शेठने त्यां वेची
आव्यो. ते शेठे पहेलांं तो एम कहेलुं के हुं अनंतमतीने तेना घेर पहोंचाडी
दईश;–परंतु ते पण अनंतमतीनुं रूप देखीने कामांध थई गयो, ने कहेवा लाग्यो–
हे देवी! तारा हृदयमां तुं मने स्थान दे......अने मारा आ अपार धनवैभवने तुं
भोगव.
ए पापीनी वात सांभळतां ज अनंतमती स्तब्ध थई गई.....अरे! वळी आ शुं
थयुं? ते समजाववा लागी के हे शेठ! आप तो मारा पिता तुल्य छो. दुष्ट भील पासेथी
अहीं आवतां हुं तो एम समजती हती के मारा पिता मळ्या....ने तमे मारा घरे
पहोंचाडशो. अरे, तमे भला माणस थईने आवी नीच वात केम करो छो? आ तमने
शोभतुं नथी; –माटे आवी पापबुद्धि छोडो.
घणुं समजाववा छतां दुष्ट न समज्यो, त्यारे अनंतमतीए विचार्युं के आ
दुष्ट पापीनुं हृदय विनयप्रार्थना वडे नहीं पीगळे.....एटले क्रोधद्रष्टिपूर्वक ते
सतीए कह्युं के, अरे दुष्ट! कामांध! तुं दूर जा....हुं तारुं मोढुं पण जोवा मागती
नथी.
एनो क्रोध देखीने शेठ पण भयभीत थई गयो ने एनी अक्कल ठेकाणे
आवी गई. गुस्सापूर्वक तेणे अनंतमतीने कामसेना नामनी एक वेश्याने त्यां
सोंपी दीधी.