करतां कह्युं के, खबरदार... भूलेचूके पण आ सतीने हाथ लगाडीश नहीं. सिंहराजा
तो देवीने देखतां ज शियाळ जेवो थई गयो, तेनुं हृदय भयथी कंपी ऊठयुं; तेणे
माफी मागी; अने तरत ज सेवकने बोलावीने अनंतमतीने मानसहित जंगलमां
मूकी आववानुं कह्युं.
जंगलनी वच्चे पंचपरमेष्ठीनुं स्मरण करती ते आगळ वधी. तेना महान भाग्ये
थोडीवारमां तेणे आर्यिकाओनो संघ देख्यो अत्यंत आनंदपूर्वक ते आर्यिका माताना
शरणमां गई. अहा! विषयलोलुप संसारमां जेने क््यांय शरण न मळ्युं तेणे
वीतरागमार्गी साध्वीनुं शरण लीधुं; तेमना आश्रये आंसुभीनी आंखे तेणे पोतानी
वीतककथा कही; ते सांभळीने भगवती आर्यिकामाताए वैराग्यपूर्वक तेने आश्वासन
आप्युं ने तेना शीलनी प्रशंसा करी. भगवती माताना शरणमां रहीने ते अनंतमती
शांतिपूर्वक पोतानुं आत्मसाधन करवा लागी.
तीर्थयात्रा करवा नीकळ्या; अने यात्रा करतां करतां तीर्थंकर भगवंतोनी जन्मपुरी
अयोध्यानगरीमां आवी पहोंच्या. प्रियदत्तना साळा (अनंतमतीना मामा) जिनदत्त
शेठ अहीं ज रहेता हता; त्यां आवतांवेंत आंगणामां एक सुंदर रंगोळी देखीने प्रियदत्त
शेठनी आंखमांथी आंसुनी धार चाली; पोतानी वहाली पुत्रीने याद करीने तेमणे कह्युं के
मारी पुत्री अनंतमती पण आवी ज रंगोळी काढती हती; माटे जेणे आ रंगोळी काढी
होय तेनी पासे मने लई जाव.
पाछी ते आर्यिकासंघमां चाली गई हती. तरत ज सौ ते संघमां पहोंच्या. पोतानी
पुत्रीने देखीने, अने तेनी वीतककथा सांभळीने शेठ गद्गद् थई गया, अने कह्युं;
बेटी! तें बहु कष्ट भोगव्यां, हवे अमारी साथे घेर चाल....ने तारा लग्ननी
तैयारी करीए.