: ૧૮ : આત્મધર્મ : વૈશાખ : ૨૪૯૭
ત્યારે તેની બાજુમાં જિનનંદનના નાનકડા ઝુંપડામાં પણ તેનો જન્મદિવસ
ઉજવાતો હતો......પણ ત્યાં ન હતાં કોઈ ઉત્તમ વસ્ત્રો, કે ન હતી મીઠાઈ.....ત્યાં તો તેની
વહાલસોઈ માતા પ્રેમભરેલી આશીષપૂર્વક તેને જ્ઞાનનાં મધુર રસ પીવડાવતી હતી....
ભક્તિભાવથી પગમાં નમસ્કાર કરી રહેલા પુત્રને માતા કહેતી હતી–બેટા!
બાજુના મહેલમાં જેવા ઠાઠમાઠથી તારા મિત્રનો જન્મદિવસ ઉજવાય છે તેવો ઠાઠમાઠ
આપણા આ ઝૂંપડામાં તારા જન્મદિવસે નથી, પરંતુ તેથી તું એમ ન માનીશ કે આપણે
ગરીબ છીએ. બેટા, તું ખરેખર ગરીબ નથી, તારી પાસે તો ઘણી સંપત્તિ છે.
જિનનંદને આશ્ચર્ય પામીને કહ્યું– બા, આપણે ત્યાં ખાવાનું માંડમાંડ મળે છે–
છતાં આપણે ગરીબ નથી?
માતા કહે : બેટા, તને ખબર છે તું કોણ છો?
પુત્ર કહે : હું જિનનંદન છું.
માતા કહે– એ તો તારું નામ છે; ખરેખર તું કોણ છો ને તારામાં શું છે? તેની
તને ખબર છે?
આ તો જિનનંદન હતો, એની માતાએ એને ધર્મના સંસ્કારો સીંચ્યા હતા; ‘જેન
બાળપોથી’ ના પાઠ તે ભણ્યો હતો. માતાને જવાબ આપતાં તેણે હોંશથી કહ્યું– હા,
માતા! આપે જ મને શીખવ્યું છે કે હું જીવ છું; મારામાં જ્ઞાન છે.
માતા કહે: ધન્ય બેટા! તારા ધર્મસંસ્કાર દેખીને હું ગૌરવ અનુભવું છું. બહારના
ધનથી ભલે આપણે ગરીબ હોઈએ, પણ અંદરના જ્ઞાનથી આપણે ગરીબ નથી. તારામાં
અનંત ચૈતન્યગુણો છે, તેને ઓળખીને તેના આનંદને તું ભોગવ...એ જ જન્મદિવસની
મારી ભેટ છે. તારો ‘ચૈતન્ય–હીરો’ તું પ્રાપ્ત કર અને સુખી થા. એવા મારા આશીષ છે.
વાહ! મારી માતાએ મને ચૈતન્ય હીરો આપ્યો–એમ તે જિનનંદન ખૂબ હર્ષિત
થયો.....
–એવામાં તેનો મિત્ર લક્ષ્મીનંદન પણ ત્યાં મીઠાઈ લઈને આવી પહોંચ્યો. બંને
મિત્રો આનંદથી એકબીજાને ભેટયા; લક્ષ્મીનંદન હીરામાતાને પગે લાગ્યો અને માતાએ
તેને પણ આશીષ આપ્યા. લક્ષ્મીનંદને કહ્યું–માતાજી! અમારે ત્યાંથી આપને