: ૨૦ : આત્મધર્મ : વૈશાખ : ૨૪૯૭
સંતાડી દીધો હશે......અને તેના પુત્ર જિનુને આપ્યો હશે. –એમ વિચારી તેના ઉપર ક્રોધ
કરીને નિંદા કરવા લાગ્યા. અને લખુને કહ્યું કે જા, તારા મિત્ર જિનુને બોલાવી લાવ!
લખુએ ડરતાં ડરતાં કહ્યું–બાપુજી! મારો મિત્ર તો બહુ સંસ્કારી છે; તે મારો હીરો
કદી લ્યે નહીં. (તેના મિત્રના ઊંચા સંસ્કારની તેના પર સારી છાપ પડી હતી.)
તેના પિતાએ ધમકાવીને કહ્યું; –એના સિવાય હીરો બીજે ક્્યાંય જાય નહીં; માટે
તું જલ્દી જઈને એને બોલાવ.
લખુ તો ઢીલો થઈને જિનુના ઘરે ચાલ્યો....તેને દેખતાં જ જિનુ તો આનંદિત
થયો....આવ મિત્ર! અત્યારે એકાએક ક્્યાંથી?
લખુ કહે–જિનુ! તને મારા પિતાજી બોલાવે છે! માટે મારી સાથે ચાલ.
બંને મિત્રો ચાલ્યા; રસ્તામાં જિનુ કહે–મિત્ર! તું ઢીલો કેમ દેખાય છે?
લખુ કહે–ભાઈ, શું કહું? મારો હીરો ખોવાઈ ગયો છે, તેથી તને બોલાવેલ છે.
ત્યાં જતાંવેંત ધનજી શેઠે પૂછયું–જિનુ! બોલ, તને ‘હીરો’ મળ્યો છે?
નિર્દોષ જિનુના મનમાં તો સવારે તેની માતાએ બતાવેલા ચૈતન્ય હીરાની વાત
ઘોળાતી હતી, એની ધૂનમાં ને ધૂનમાં તેણે કહ્યું– હા, પિતાજી! મારી માતાએ આજે જ
મને એક અદ્ભુત હીરો બતાવ્યો.
ઝવેરાતનો હીરો તો એણે ક્્યાંથી જોયો હોય? એના મનમાં તો ચૈતન્ય હીરો
ઘોળાતો હતો. પણ ધનજી શેઠના મનમાં તો પોતાનો હીરો ઘોળાતો હતો, એણે
ચૈતન્યહીરાની તો વાત પણ ક્્યાંથી સાંભળી હોય? એટલે તરત તેણે કહ્યું– ભાઈ જિનુ!
એ હીરો અમારા લખુનો છે, માટે આપી દે!
જિનુ કહે–બાપુજી! એ તો મારો હીરો છે. તમારા લખુનો હીરો મારી પાસે નથી.
પણ મારી માતા પાસે આવો તો તે લખુનો હીરો પણ બતાવશે.
જિનુની વાત સાંભળી લખુને થયું કે મારો હીરો એમને જડયો લાગે છે, ને જરૂર
મારો હીરો મને પ્રાપ્ત થશે. તે જિનુ સાથે ગયો ને પૂછયું–જિનુ! મારો હીરો ક્્યાં છે?
મને બતાવીશ!