: વૈશાખ : ૨૪૯૭ આત્મધર્મ : ૨૧ :
જિનુ કહે– ભાઈ, તારો હીરો મારી પાસે નથી, તારી પાસે જ છે, ને હું તને તે
બતાવીશ.
લખુ આશ્ચર્યથી કહેવા લાગ્યો–હેં! શું મારો હીરો મારી પાસે છે....જલદી બતાવ,
એ ક્્યાં છે? આ વીંટીમાં તો તે નથી?
જિનુ કહે–ભાઈ, એ હીરો વીંટીમાં ન હોય, વીંટી તો જડ છે; તારો ચૈતન્યહીરો
તારા અંતરમાં છે.
લખુ કહે–એને કઈ રીતે દેખવો?
જિનુ કહે–આંખ મીંચીને અંદર જો.
અંદર જોતાં અંધારું દેખાય છે!
અંધારું દેખાય છે, –પણ એને દેખનારો કોણ છે? દેખનારો પોતે શું અંધારારૂપ
છે? કે અંધારાથી જુદો છે?
એ તો અંધારાથી જુદો છે.
બસ, અંધારા વખતે પણ જે તેને જાણે છે તે જાણનાર પોતે ચૈતન્ય હીરો છે; તે
પોતાના ચૈતન્ય પ્રકાશવડે બધાને જાણે છે. આવો ચૈતન્યપ્રકાશી હીરો તું જ છો. તારો
હીરો ખોવાઈ નથી ગયો, એ તો તારામાં જ છે. અનંત ગુણનાં તેજે તારો ચૈતન્યહીરો
ઝળકે છે.
જિનનંદનની આવી સરસ વાત સાંભળીને લક્ષ્મીનંદન ઘણો ખુશી થયો, અને
પોતાનો ચૈતન્યહીરો પોતામાં જ છે–એ જાણીને તેને અપૂર્વ આનંદ થયો, ચૈતન્યહીરાની
પોતામાં જ પ્રાપ્તિ થતાં જડ હીરાનો મોહ છૂટી ગયો. બંને મિત્રો આનંદથી ગાવા
લાગ્યા–
હું ચૈતન્ય–હીરો છું,
અનંત ગુણે ભરિયો છું;
જ્ઞાનપ્રકાશે ઝળકું છું,
સ્વ–પરને પ્રકાશું છું.
જડ–હીરાથી જુદો છું,
જીવથી કદી ન જુદો છું;