: ૨૬ : આત્મધર્મ : વૈશાખ : ૨૪૯૭
૧૭. એકકોર જ્ઞાન મહિમાવંત ભગવાન આત્મા, બીજીકોર રાગ–દ્વેષ–મોહરૂપ અજ્ઞાન
ભાવો, –એ બંનેની ભિન્નતા ઓળખે ત્યારે જીવને મોક્ષમાર્ગ પ્રગટે, અને ત્યારે
તેને આસ્રવોનું કર્તાપણું છૂટે.
૧૮. ઓછી મૂડીવાળા ગરીબને પણ કોઈ લક્ષ્મીવાન કહે તો તે ના નથી પાડતો, પણ
ખુશી થાય છે, કેમકે લક્ષ્મીનો પ્રેમ છે. તો અહીં તો આત્મા પોતે ખરેખર અનંતી
ચૈતન્યલક્ષ્મી વાળો છે, તેને ભગવાન કહે છે કે હે જીવ! તું ગરીબ નથી, તું મેલો
કે રાગી નથી, તું તો પૂર્વ આનંદ અને સર્વજ્ઞતારૂપ વૈભવથી ભરેલો છો. તેનો
પ્રેમ લાવીને હા પાડ.....ને અંતરમાં તેને અનુભવગમ્ય કર. અરે, પોતાના
આત્માના વૈભવની કોણ ના પાડે?
૧૯. અહા, ચૈતન્યની સંપદાના મહિમાની શી વાત! લોકોને અણુબોંબ
હાઈડ્રોજનબોંબ વગેરે જડશક્તિનો વિશ્વાસ અને મહિમા આવે છે. પણ પોતે
ચૈતન્યની કોઈ અચિંત્ય શક્તિવાળો છે, તેનો વિશ્વાસ અને મહિમા કરતાં
અતીન્દ્રિયસુખ અનુભવાય છે.
૨૦. અરે, આવો મનુષ્યઅવતાર, તેમાં આત્માના સત્યસ્વરૂપને સાંભળવાનો યોગ,
અને આત્માનો અનુભવ કરવાનો અવસર, –આવો અવસર જો ચૂકી જઈશ તો
ચાર ગતિના ચકરાવામાં ફરી ક્્યારે આવો અવસર મળશે?
૨૧. આત્મા પોતે અંતરમાં શું ચીજ છે તેને જાણવાની અને અનુભવવાની તું દરકાર
કર.
૨૨. ક્રોધાદિ વિકાર ભાવોમાં જેને દુઃખ લાગે તે તેનાથી ભિન્ન આત્માને ઓળખવાનો
ઉદ્યમ કરે; અને ભિન્ન આત્માને ઓળખીને તે સુખી થાય.
૨૩. ભાઈ, તું આત્મા છો, આત્મા કર્તા થઈને શું કરે? કે જ્ઞાનકાર્યને કરે–એ તેનું
સાચું કામ છે; રાગ પણ તેનું કાર્ય ખરેખર નથી, ને જડ શરીરમાં કામ તો
આત્મામાં કદી નથી; તેનો કર્તા આત્મા નથી.
૨૪. જ્ઞાનને ભૂલીને અજ્ઞાનથી જીવ પોતાને જડનો તથા રાગનો કર્તા માને છે, તે
કર્તાબુદ્ધિને લીધે સંસાર અને દુઃખ છે. જ્ઞાનમાં તેનો અભાવ છે. જ્ઞાન થતાં
રાગાદિનું કર્તૃત્વ છોડીને આત્મા મોક્ષને સાધે છે. તે જ્ઞાન કેમ થાય? તેની આ
વાત છે.