: वैशाख : २४९७ आत्मधर्म : १९ :
माटे मीठाई मोकली छे.
माताए ते मीठाई लईने बंने बाळकोना मोढामां खवडावी. अने पूछयुं–बेटा
लखु! तारा पिताजीए आजे तने शुं भेट आपी?
लक्ष्मीनंदने कह्यु्रं– मा, पिताए मने एक सुंदर वींटी आपी हती, अने तेमां
किंमती हीरो जडेलो छे. जिनु! तने तारी बाए शुं भेट आपी?
जिननंदने कह्युं– भाई, अमारे त्यां एवा हीरा–झवेरात तो नथी, पण मारी
माताए तो मने आजे मारो चैतन्य हीरो बताव्यो; खरेखर चैतन्यहीरो आपीने
माताए महान उपकार कर्यो. अहा, चैतन्यहीरानी शी वात!
अमे आनंदथी वातचीत करता करता बंने मित्रो रमवा गया; गामना खुल्ला
मेदानमां खूब रम्या. खूब वातो करी, ने अंत्रे रात्रे बंने पोतपोताना घरे गया.
जिननंदनने त्यां तो रात्रे कोई खाता न हता, ते तो घेर जईने माताजी पासे
आनंदथी धर्मकथा सांभळवा बेठो हतो.
लक्ष्मीनंदनने त्यां जमवानी तैयारी चालती हती; घणा महेमान हता.
लक्ष्मीनंदन जमतां पहेलांं हाथ धोतो हतो त्यां तेना पितानी नजर तेना पर पडी. आ
हाथनी वींटीमां हीरो न देख्यो. तेथी तरत पूछयुं–बेटा, तारी वींटीमांथी हीरो क््यां
गयो?
लखुनुं ध्यान पोतानी आंगळी पर गयुं....हीरो न जोतां ते भयभीत थई गयो–
हें! वींटीमां हीरो तो नथी बापु! हीरो कयां गयो–तेनी मने खबर नथी.
एनी वात सांभळतां तेना पिता खूब गुस्से थया. अरे, हजी तो सवारमां
आपेली आवी किंमती हीरावाळी वींटी, तेनो हीरो सांजे खोवाई जाय–ए तेनाथी
सहन न थयुं. जोके तेओ बीजो हीरो लावी शके तेम हता, –पण एटलुं समाधान क््यांथी
लावे? धर्मना संस्कार तो हता नहीं; एटले जे पुत्रना जन्मनो आनंद मनावता हता ते
पुत्र उपर क्रोध करीने तेने धमकाववा लाग्या; पुत्र रडवा लाग्यो. रे संसार! हर्ष–शोकना
तडका–छाया बदलाया ज करे छे. हीरानी शोधाशोध चाली; पूछपरछ चाली; लखु तो
आजे तेना मित्र जिनुना घर सिवाय बीजे क््यांय गयो ज नथी; तेओ बहु गरीब छे,
–तेथी जरूर एनी माए लखुनी वींटीमांथी हीरो काढीने