छे, तेना दर्शन चार वर्ष पहेलांं (सं. २०२३ मां) कर्यां हता; तेमने
जईने परमात्मानो भेटो करनारा एवा महान आचार्यदेवे आ समयसारनी रचना
करी छे.
प्रमत्तपणुं के अप्रमत्तपणुं, अथवा संसारीपणुं के सिद्धपणुं, एवा भेदोना लक्षे आत्मानुं
शुद्ध स्वरूप पकडातुं नथी; माटे कहे छे के प्रमत्त के अप्रमत्त ते आत्मा नथी, एक
ज्ञायकभाव ते आत्मा छे. आवा ज्ञायकस्वभावपणे जे पोते पोताने अनुभवे ते
आत्माने ‘शुद्ध’ कहीए छीए. शुद्धतत्त्व ज बधा तत्त्वोमां सर्वोपरी श्रेष्ठ साररूप छे,
अने ते शुद्धतत्त्व धर्मीनां अंतरमां ध्येयपणे जयवंत वर्ते छे.
आत्मा तेनो
आत्मानी उपासना जेणे करी तेणे शुद्धआत्मानी सेवा करी कहेवाय छे. अनुभवमां
आव्या विना ‘आ शुद्ध छे’ एम कहेशे कोण? अनुभव थयो त्यारे खबर पडी के ‘हुं
आवो शुद्ध छुं.’ अतीन्द्रि आनंदना अनुभवमां ‘शुद्ध’ नो नमूनो आव्यो त्यारे ‘आत्मा
आवो शुद्ध छुं’ एम जाण्युं अने तेने ज शुद्धआत्मा कह्यो. जे शुभ–अशुभना वेदनमां ज
ऊभो छे तेने तो शुद्धआत्मानी खबर नथी. शुद्धआत्माना अनुभव वडे जेणे मोह–
विकारने जीती लीधा: (–नष्ट कर्यां–) ते जैन छे. –
ये ही वचनसे समझले जिनप्रवचनका मर्म।