सर्वज्ञस्वभावनो स्वीकार कर्यो.
जुदो थईने ज्ञानस्वभावमां आव्यो त्यारे अरहिंतना मार्गमां आवी गयो; ते
अल्पकाळमां अरिहंत थशे – एम ज अरहिंतोए ज्ञानमां दीठुं छे. एने अनंत
भव होतां नथी, ने भगवान पण एम ज देखे छे.
सम्यग्ज्ञानरूपी बीज ऊगी, ते ज स्वभावनी सन्मुखता वडे केवळज्ञानरूपी
पूनम थवानी छे. जगतमां सर्वज्ञो छे ने हुं पण सर्वज्ञता तरफ ज जई रह्यो छुं
– एम धर्मीने निःशंकता छे.
स्वभावने श्रद्धामां लीधो त्यां धर्मीने परज्ञेय तरफनी आकुळता रहेती नथी.
सर्वज्ञता तो मारा स्वघरमां ज पडी छे.
गुणोना भेद पाडवा नथी पडता. गुणना भेद पाडतां तो विकल्प थाय छे.
निर्मळ शक्तिमां विकल्प वडे निर्मळशक्ति प्रतीतमां आवती नथी.
बीजानुं आलंबन नथी. जेने रागमां लाभबुद्धि छे एटले के रागमां एकत्वबुद्धि
छे तेने आत्मानुं स्वसंवेदन थतुं नथी. स्वसंवेदन रागथी अत्यंत जुदुं छे.
स्वसंवेदनमां स्वभावनी स्वभावनी एकता थतां विकल्प साथेनी एकता तूटी
जाय छे.
प्रमाणनो विषय छे; तेमां रागादि परभावो न आवे.
छे. पोतानी चेतनावडे पोते पोताने अत्यंत स्पष्ट प्रकाशे छे. आत्माने पोते