मुद्राना धारक, अने अंतरमां शुद्धोपयोगरूप परम समताना धारक, आवा वीतराग
संत–मुनिओनां चरणोमां नमस्कार हो... नमस्कार हो
अने साथे हजी विकल्प पण छे, परंतु ते विकल्प कांई वंदनीय नथी, वंदनीय तो
शुद्धोपयोग ज छे. – आवा विवेकपूर्वक नमस्कार कर्यां छे.
माने छे. जो रागने आदरणीय माने तो साचा नमस्कार थता नथी, केमके ते तो राग
तरफ नमी गयो!
ओळखीने जे ज्ञाने तेमनी शुद्धसत्तानो स्वीकार कर्यो ते ज्ञाननी ताकात केटली? ते
ज्ञान रागमां नथी ऊभुं; तेणे तो रागथी पार थईने पोताना सर्वज्ञस्वभावने
स्वसंवेदन – प्रत्यक्षरूप कर्यो छे. आम पोताना शुद्धआत्मतत्त्वना निर्णयपूर्वक पंच
परमेष्ठीने साचा नमस्कार थाय छे; ने ते मोक्षना उत्सवनुं अपूर्व मंगलाचरण छे.
सम्यग्दर्शन ते पण अतीन्द्रिय आनंदना उत्सवनो प्रसंग छे, ने मुनिदशा ते तो घणा
ज अतीन्द्रिय आनंदना उत्सवनो प्रसंग छे. तेनुं आ मंगलमुहूर्त थाय छे.
सन्मुख थईने तेनी उपासना करे त्यारे आत्माने शुद्ध जाण्यो कहेवाय.
तो आचार्यदेव कहे छे के –भाई! कोनी सामे जोईने तें स्वीकार कर्यो? एकला
शब्दोना वाच्चरूप स्ववस्तु अंतरमां केवी छे तेना लक्षपूर्वक ज तेनो साचो स्वीकार