: अषाढ : र४९७ आत्मधर्म : ३३ :
सम्यग्दर्शन माटे शुद्ध आत्मानुं स्वरूप आचार्यदेव समजावे छे त्यारे जिज्ञासु
शिष्य आंखो फाडीने एटले के समजवानी धगशथी ज्ञानने एकाग्र करीने लक्षमां ल्ये
छे; तेने शुद्धात्माने लक्षमां लेवानी इंतेजारी छे. सांभळतां – सांभळतां ऊंघतो नथी,
अथवा संदेह के कंटाळो करतो नथी, पण टगटग मीट मांडीने समजवा तरफ ज्ञानने
एकाग्र करे छे.
शुद्धात्मानुं स्वरूप सांभळतां तत्काळ ज तेमां उपयोग लगावीने एकाग्र करे
छे, प्रमाद करतो नथी, ‘पछी विचार करीश, घरे जईने पछी करीश, फूरसदे करीश’ –
एम बेदरकारी करतो नथी, पण तत्क्षणे ज तेवा शुद्ध आत्मामां उपयोगने एकाग्र
करे छे ने आनंदपूर्वक आत्माने अनुभवे छे. आवी उत्तम पात्रतावाळो शिष्य तरत
ज सम्यग्दर्शन पामी जाय छे. जेम ऋषभदेवना जीवने जुगलियाना भवमां
मुनिओए सम्यग्दर्शननो उत्तम उपदेश आपीने कह्युं के के हे आर्य! तुं हमणां ज
आवा सम्यक्त्वने ग्रहण कर [तत्गृहाणाद्य सम्यक्त्वं तत्लामे काल पष ते।] –
मुनिओनो ते उपदेश सांभळतांवेंत ते ज क्षणे अंतर्मुख थईने ते जीवे सम्यग्दर्शन
प्रगट कर्युं. – आ रीते उत्तम पात्रतावाळा जीवनी वात लीधी छे, के जेने उपदेश
सांभळतांवेत तरत अंतरमां परिणमी जाय छे.
श्रीगुरुए ज्ञायकआत्मा बताव्यो; अने शिष्यने समजाववा माटे एकलो भेद
पाडीने कह्युं के ‘ज्ञान–दर्शन–चारित्रस्वरूप आत्मा छे.’ –एटलुं सांभळतां पण
शिष्य, दर्शन–ज्ञान–चारित्रना भेदना विकल्पमां ऊभो न रह्यो पण ज्ञानने अभेदमां
एकाग्र करीने सीधो आत्माने पकडी लीधो के अहो! आवो मारो आत्मा गुरुए मने
बताव्यो! आ रीते श्रीगुरुए अभेद आत्मा समजाववा भेद पाडीने समजाव्युं अने
पात्र शिष्य पण तत्काळ भेदनुं लक्ष छोडीने अभेद आत्माने समजी गयो. वार न
लगाडी, बीजा कोई लक्षमां न अटक्यो, पण तरत ज ज्ञानने अंतरमां टगटग
एकाग्र करीने आत्माने समजी गयो. समजतां तेने आत्मामां शुं थयुं? – के तत्काळ
अत्यंत आनंद सहित सुंदर बोधतरंग ऊछळवा लाग्या. अहा, ज्ञान साथे परम
आनंदना तरंग ऊछळ्या. जाणे आखो आनंदनो दरियो ऊछळ्यो. पोतामां ज
आनंदनो दरियो देख्यो. निर्विकल्प अनुभूति करीने भगवानस्वरूपे पोते ज पोतामां
प्रगट थयो.
जेम आ शिष्ये तत्काळ निर्विकल्प आनंदसहित आत्मानो अनुभव कर्यो तेम
दरेक जीवमां एवो अनुभव करवानी ताकात छे. अंदर ज्ञानने एकाग्र करवुं जोईए.