: ३४ : आत्मधर्म : अषाढ : र४९७
वाणीमां के विकल्पमां क््यांय न अटकतां, शुद्धात्मा उपर टगटग मीट मांडीने ज्ञानने
तेमां एकाग्र कर्युं, त्यां अतीन्द्रिय ज्ञानतरंग प्रगट्या अने साथे परम आनंदनो
अनुभव थयो. – सम्यग्दर्शन थवानुं आ वर्णन छे.
श्रोता – शिष्य एवो पात्र हतो के भेदनी द्रष्टि छोडीने सीधो अभेदमां घूसी
गयो.... भेदनुं – व्यवहारनुं – शुभनुं आलंबन छोडवामां एने संकोच न थयो; शुद्ध
आत्माने लक्षमां लेतां ज महान आनंदसहित एवुं निर्मळज्ञान खील्युं के बधा भेदनुं
– व्यवहारनुं –रागनुं आलंबन छूटी गयुं ज्ञान अने रागनी अत्यंत भिन्नता
अनुभवमां आवी गई. ज्ञान साथे आनंद होय छे; जेमां आनंदनुं वेदन नहीं ते
ज्ञान साचुं ज्ञान ज नथी. आनंद वगरना एकला जाणपणाने खरेखर ज्ञान कहेता
नथी. एकलुं परलक्षी ज्ञान ते साचुं ज्ञान नथी.
शिष्य सीधो अभेदने पहोंची शक््यो न हतो त्यां सुधी वच्चे भेद हतो, श्री
गुरुए पण भेदथी समजाव्युं, पण ते भेद, भेदनुं आलंबन करवा माटे न हतो,
वकताने के श्रोताने कोईने भेदना आलंबननी बुद्धि न हती, तेमनो अभिप्राय तो
अभेद वस्तु ज बताववानो अने तेनो ज अनुभव करवानो हतो. ते अभिप्रायना
बळे ज्ञानने अंतरमां अभेद स्वभावमां एकाग्र करीने दर्शन–ज्ञान–चारित्रना भेदनुं
अवलंबन पण छोडी दीधुं.... ने तरत ज महान अतीन्द्रिय आनंद सहित सम्यग्ज्ञानना
सुंदर तरंग खीली ऊठया... सम्यग्दर्शन थयुं, सम्यग्ज्ञान थयुं, परम आनंद थयो. आवी
निर्विकल्प अनुभूतिसहित शिष्य पोताना आत्मानुं शुद्धस्वरूप समजी गयो.
–आवा भावथी समयसार सांभळे तेने पण निर्विकल्प आनंदना अनुभव
सहित सम्यग्दर्शन थाय ज. अहीं तो कहे छे के– वार न लागे, पण तरत ज थाय.
पोताना आत्मानी प्राप्ति माटे जेने साची तैयारी थाय तेने तरत ज तेनी प्राप्ति थाय
ज; अरे, आकाशमांथी ऊतरीने संतो तेने शुद्धात्मानुं स्वरूप समजावे. – जेम
महावीरना जीवने सिंहना भवमां, अने ऋषभदेवना जीवने भोगभूमिना भवमां
सम्यक्त्वनी तैयारी थतां उपरथी गगनविहारी मुनिओए त्यां ऊतरीने तेने आत्मानुं
स्वरूप समजाव्युं, ने ते जीवो पण सम्यग्दर्शन पाम्या. केवी रीते पाम्या? – ते वात
आ गाथामां समजावी छे. भेदनुं लक्ष छोडी, अनंतधर्मथी अभेद आत्मामां ज्ञानने
एकाग्र करतां, निर्विकल्प आनंदना अनुभवसहित सम्यग्दर्शन पाम्या. सुंदर
बोधतरंग उल्लस्या. आ रीते तत्काळ सम्यग्दर्शन थवानी रीत समजावीने संतोए तो
मार्ग सरल करी दीधो छे. (आपे वांच्युं जयपुरप्रवचन विशेष आवता अंके)