: श्रावण : २४९७ : आत्मधर्म : ११ :
तेथी तेणे चोरलोकोनी सभामां जाहेर कर्युं के जे कोई ते जिनभक्त शेठना
महेलमांथी उपरनुं रत्न लावी आ५शे तेने मोटुं ईनाम मळशे.
सूर्य नामनो एक चोर ते माटे तैयार थई गयो; तेणे कह्युं–अरे, ईन्द्रना मुगटमां
रहेलुं रत्न पण हुं क्षणभरमां लावी दउं! तो आमां शी मोटी वात छे?
पण, महेलमांथी ए रत्नने चोरवुं ए कांई सहेली वात न हती; ते चोर कोई रीते
न फाव्यो, तेथी छेवटे एक त्यागीश्रावकनो कपटी वेष धारण करीने ते शेठना गाममां
पहोच्यों; तेनी बोलवानी छटाथी, तेमज व्रत–उपवास वगेरेना देखावथी लोकोमां ते प्रसिद्ध
थवा लाग्यो; अने तेने धर्मात्मा समजीने जिनभक्त शेठे पोताना चैत्यालयनी देखरेखनुं
काम तेने सोंप्युं, त्यागीजी तो ए नीलमणीने देखतां आनंद–विभोर थई गया......ने
विचारवा लाग्या के क्यारे लाग मळे, ने क्यारे आ लईने भागुं?
एवामां शेठने बहारगाम जवानुं थयुं. तेथी ते बनावटी श्रावकने चैत्यालय
साचववानी भलामण करीने शेठे प्रस्थान कर्युं ने गामथी थोडे दूर जईने पडाव नांख्यो.
रात पडी....सूर्यचोर ऊडयो......नीलमणीरत्न खीसामां नांख्युं अने भाग्यो....
पण नीलमणीनो प्रकाश छूपो न रह्यो; ते अंधारामां पण झगझगतो हतो; आथी
चोकीदारोने शंका थई अने तेने पकडवा तेनी पाछळ दोडया. अरे....मंदिरनो नीलमणी
चोरीने चोर भागे छे...पकडो...पकडो! एम चारेकोर देकारो थयो.
हवे सूर्यचोरने बचवानो कोई मार्ग न रह्यो, एटले ते तो ज्यां जिनभक्त
शेठनो मुकाम हतो त्यां घूसी गयो. चोकीदारो तेने पडकवा पाछळ आव्या. शेठ बधो
मामलो समजी गया...के आ भाईसाहेब चोर छे. पण, त्यागी तरीके प्रसिद्ध आ माणस
चोर छे–एम जो लोकोमां प्रसिद्ध थशे तो धर्मनी निंदा थशे–एम विचारीने बुद्धिमान
शेठे चोकीदारोने ठपको आपतां कह्युं–अरे, तमे लोको शुं करी रह्या छो! आ कोई चोर
नथी, आ तो ‘सज्जन–धर्मात्मा’ छे. नीलमणी लाववानुं तो में तेने कह्युं हतुं; तमे
मफतनो एने चोर समजीने हेरान कर्यो.
शेठनी वात सांभळीने लोको शरमाईने पाछा चाल्या गया. अने आ रीते एक मूर्ख
माणसनी भूलने कारणे धर्मनी निंदा थती अटकी.–आने उपगूहन कहेवाय छे. जेम–ए
देडकानां दुषित थवाथी कांई आखो दरियो गंधाई जतो नथी, तेम कोई असमर्थ नबळा
मनुष्य द्वारा नानीशी भूल थई जाय तेथी कांई पवित्र जैन–धर्म मलिन थई जतो नथी.