: श्रावण : २४९७ : आत्मधर्म : १३ :
(६) स्थितिकरण––अंगमां प्रसिद्ध वारिषेणमुनिनी कथा
महावीर भगवानना वखतमां राजगृहीनगरीमां श्रेणीकराजानुं राज्य हतुं.
तेमनी महाराणी चेलणादेवी, तेनो पुत्र वारिषेण, तेने घणी सुंदर ३२ राणीओ हती;
छतां ते घणो वैरागी हतो अने तेने आत्मानुं ज्ञान हतुं.
राजकुमार वारिषेण एक वखत उद्यानमां ध्यान करता हता, एवामां विद्युत
नामनो चोर एक किंमती हार चोरीने भागतो हतो, ते त्यां आव्यो, तेनी पाछळ
सिपाईओ हता; पकडाई जवानी बीके ते हार वारिषेणना पग पासे फेंकीने ते चोर
संताई गयो. आथी राजकुमारने ज चोर समजीने राजाए तेने फांसीनी सजा करी. पण
ज्यारे जल्लादे तेना पर तलवार मारी त्यारे वारिषेणनी डोकमां तलवारने बदले फूलनी
माळा थई गई. छतां राजकुमार तो मौनपणे ध्यानमां ज हता.
आवो चमत्कार देखीने चोरने पस्तावो थयो. तेणे राजाने कह्युं के खरो चोर हुं छुं,
हारनी चोरी में करी छे, आ राजकुमार तो निर्दोष छे. ए वात सांभळी राजाए कुंवरनी
क्षमा मांगी अने तेने राजमहेलमां आववा कह्युं–केमके एनी माता एनी राह जोती हती.
पण वैरागी वारिषेणकुमारे कह्युं–पिताजी! आ असार संसारथी हवे बस थाओ.
आ राजपाटमां क््यांय मारुं चित्त लागतुं नथी; मारुं चित्त तो एक चैतन्यस्वरूप
आत्माने साधवामां ज लाग्युं छे. तेथी हवे तो हुं दिक्षा लईने मुनि थईश. आम कहीने
एक मुनिराज पासे जईने तेणे दीक्षा लीधी.....अने आत्माने साधवा लाग्या.
हवे राजमंत्रीनो पुत्र पुष्पडाल हतो, ते बालपणथी ज वारिषेणनो मित्र हतो,
अने तेना लग्न हमणां ज थया हता; तेनी स्त्री बहु सुंदर न हती. एकवार वारिषेण
मुनि फरतां फरतां पुष्पडाल त्यां आवी पहोंच्या ने पुष्पडाले तेमने विधिपूर्वक
आहारदान कर्युं...आ प्रसंगे, पोताना पूर्वना मित्रने धर्म पमाडवानी भावना ते
मुनिराजने जागी. आहार करीने तेओ तो जंगल तरफ जवा लाग्या; विनय खातर
पुष्पडाल पण तेमनी पाछळ पाछळ गयो. थोडे दूर गया पछी तेने एम थयुं के हवे
मुनिराज रोकाई जवानुं कहे तो हुं पाछो वळुं. पण मुनि तो दूर ने दूर चाल्या ज जाय
छे.....मित्रने कहेता नथी के हवे तमे रोकाई जाव!
पुष्पडालने घरे जवानी आकुळता थवा लागी. तेणे मुनिराजने याद
देवराववाना