: श्रावण : २४९७ : आत्मधर्म : ५ :
अहा, निजानंदमां डोलतुं चैतन्यपद, शांतरसना पिंडरूप निजपद आ आत्मा
पोते छे. बहारमां जोवानो रस छोडीने पोते पोताना चैतन्यपदने नीहाळतां परम
आनंद थाय छे. एवा आनंदमार्गमां संतो बोलावे छे.
(स. कळश १३८–१३९ना प्रवचनमांथी)
* * * * *
रात्रिभोजन छोडो
भगवान रामचन्द्रनो जीव पूर्वे भरतक्षेत्रमां धनदत्त नामनो एक
वणिक हतो. एकवार मार्गमां अत्यंत थाकेलो ते धनदत्त खेदखिन्न थईने
सूर्यास्त पछी कोई धार्मिक आश्रममां पहोंच्यो. तेने तरस खूब लागी
हती, तेथी त्यां कोई महात्माने जोईने कह्युं–आप पुण्यकार्य करनारा छो,
हुं बहु तरस्यो छुं माटे मने पाणी आपो! त्यारे ते महात्माए तेने
सान्त्वना देतां मधुरवाणीथी कह्युं–हे वत्स! रात्रिमां अमृत पण पीवुं
उचित नथी, तोपछी पाणीनी तो शुं वात? ज्यारे आंख पोतानो वेपार
(देखवानुं) छोडी दे छे अने आंखथी न देखाय एवा सूक्ष्म जीवो ज्यारे
चारेकोर फरता होय छे– एवा अंधकारमां रात्रिसमये तुं भोजन–पान न
कर. हे बंधु! कष्ट थाय तोपण तुं रात्रिभोजन न कर. रात्रिभोजन करीने
दुःखथी भरेला संसारसमुद्रमां न पड.
धर्मात्मानी अमृत जेवी मधुरवाणी सांभळतां धनदत्तनुं मन
शांत थई गयुं, ने प्रसन्नताथी तेना चित्तमां दया प्रगटी. तेथी तेणे
रात्रिभोजन छोडीने अहिसादि अणुव्रत धारण कर्या अल्पशक्तिने लीधे
ते महाव्रत धारण करी न शक्या. अणुव्रतसहित देह छोडीने ते स्वर्गनो
देव थयो.–बंधुओ, आ धनदत्तनो जीव ए ज आगळ जतां आपणा
भगवान रामचंद्रजी थया. तेमना प्रसंग उपरथी तमे पण रात्रिभोजन
छोडो.
(–पद्मपुराण पृ–३०१ नवुं)