: २२ : आत्मधर्म : भाद्रपद : २४९७
अरे बापु! तारा ए अभिमानने ओगाळी नांख, ने तारा चैतन्यनिधानने देख.
आत्मानी चैतन्यसंपदा पासे तारी आ जड विभूतिनी शुं किंमत छे?
जुओ तो खरा, संतोए आत्माना वैभवने केवो मलाव्यो छे? एवो वैभव
अंदरमां छे ज, ते बताव्यो छे. आवा वैभववाळा पोताना आत्माने ज्यां अनुभव्यो
त्यां धर्मीने बहारना धन वगेरे वैभवनो मद रहेतो नथी.
६. बळमद : देह ज हुं नथी, त्यां तेना बळनुं अभिमान केवुं? मारो आत्मा
अनंत चैतन्यबळनो धारक छे, तेनुं भान तो थयुं छे, तेनी आराधनामां ध्यानवडे एवो
एकाग्र थाउं के गमे तेवा उपसर्ग–परिसह वच्चे पण चलायमान न थाउं, आवी
वीतरागी क्षमा दशा प्रगट करुं ते आत्मानुं साचुं बळ छे. शरीरनुं बळ कांई आत्माने
साधवामां काम नथी आवतुं.
जो के तीर्थंकरोने शरीरनुं बळ पण बीजा करतां उत्कृष्ट होय छे, पण अंदर
चैतन्यशक्तिना भानमां ते देहथी पोताने भिन्न जाणे छे. बाहुबली अने भरत बंने
भाई परस्पर लड्या, छतां ते वखतेय बेमांथी कोईने देहनो मद नथी, बंनेना अंतरमां
भेदज्ञाननुं कार्य भजी रह्युं छे. लडवानी क्रिया थई माटे अंदर देह साथे एकत्वबुद्धि हशे–
एम जरापण नथी. सहेज अभिमान आव्युं पण अंदरनी चैतन्य–परिणति ते
अभिमानथी जुदी ज काम करी रही छे; तेने ज्ञानी ज ओळखे छे.
क्षायिक सम्यग्द्रष्टि भरतचक्रवर्ती, तेना बळमां ज्यारे अमुक सैनिकोए शंका
करी, त्यारे बळ बताववानो विकल्प ऊठतां भरतराजे पोतानी टचली आंगळी वांकी
करी नांखी, ने सैनिकोने कह्युं के मारी आ आंगळी वांकी थई गई छे ते खेंचीने सीधी
करी आपो. सैनिको घणुं मथ्या पण आंगळी सीधी करी न शक्या. अंते एक सांकळ
टचली आंगळी साथे बांधीने छन्नुं करोड पायदळना सैनिकोए ते खेंची; चक्रवर्तीए
टचली आंगळीनो जराक आंचको मार्यो त्यां तो बधा सैनिको जमीन पर गबडी पड्या.
–आवुं तो एना शरीरनुं बळ हतुं; ने आ प्रकारनो विकल्प पण आव्यो; छतां ते शरीर
अने ते विकल्प बंनेथी पार एवी अनंत चैतन्यशक्तिथी संपन्न ज ते पोताने देखे छे.
आवी चैतन्यद्रष्टिमां एने शरीरनो मद जराय नथी.
एवो ज प्रसंग नेमिनाथ तीर्थंकर अने श्रीकृष्ण वच्चे बन्यो हतो. यादवोनी
राजसभामां एकवार शरीरबळनी चर्चा चाली. नेमकुमार अने कृष्ण बंने पितराई
भाई हता. श्रीकृष्ण मोटा, नेमकुमार नाना; पण नानो तोय सिंह! नाना तोय