: १६ : आत्मधर्म : आसो : २४९७
ज अनुपम अतीन्द्रिय रागवगरनुं महान सुख उत्पन्न थयुं, ते शुद्ध सुखने ज हुं
अनुभवुं छुं. जुओ, आ धर्मात्मानो अनुभव!
बापु! तारा सुखनी उत्पत्ति तो आत्मामांथी थाय, के बहारमांथी आवे?
अरिहंतोने जे केवळज्ञानादि अनंतसुखथी भरपूर लक्ष्मी प्रगटी ते क्यांथी आवी? राग
तो छे नहीं, विषयो तरफ वलण नथी; अंतरना चैतन्यना वेदनमांथी ज परम सुख
आवे छे. आवा चैतन्यना वेदन सिवाय बीजी तरफ लक्ष जईने जे वेदन थाय ते तो
झेरी फळ जेवुं दुःख छे; एवा समस्त पराश्रित भावने दुःखरूप जाणीने धर्मी छोडे छे, ने
अंतर्मुख पोताना चैतन्यतत्त्वना वेदन वडे आत्माना शुद्धसुखने अनुभवे छे. आवा
अनुभवनुं नाम समाधि छे, तेमां शांति छे; ते स्वघरमां वास्तु छे.
अरे जीव! अनंतकाळथी शांति माटे तलसतो तुं तारी तरस छीपाववा तारा
अंतरमां ऊतरीने चैतन्यसरोवरना अतीन्द्रियरसनुं पान कर. तारी अंदर मीठा मधुरा
आनंदरसना सरोवर भर्या छे, तेमां ऊतरीने पाणी पीतो नथी, ने मृगजळ जेवा
बहारना शुभ–अशुभ विषयो तरफ दोडीदोडीने तुं दुःखी थाय छे. पण तारो आत्मा ते
शुभ–अशुभ रागस्वरूप नथी, तारो आत्मा तो शांत–शांत चैतन्यरसथी भरेलो छे.
तारी रुचि ते परभावमांथी फेरवीने, तारा चैतन्यमां रुचि कर. आनंदरसनुं धाम तुं
पोते ज छो. आनंद–ज्ञान–शांति एवा अनंतरस तारामां भरेला छे. अंदर एकवार
नजर कर. आ शरीरना स्थाने ज (पण शरीरथी तद्न जुदो) तुं पोते अंतरमां
चैतन्यरसथी भरेलो छो... रागथी पण तारो चैतन्यरस जुदो छे.–आम चैतन्यस्वरूपना
सुखने तुं अनुभवमां ले.
बस, हवे में मारुं पडखुं फेरव्युं छे; विभावथी विमुख थईने हुं मारा स्वभावनी
सन्मुख थयो छुं. मारा चेतनस्वभावमां अतीन्द्रिय सुखनी सुगंध भरी छे, परभावनी
तेमां गंध पण नथी. अनादिथी परभावना पडखे सूईने दुःखी थयो हतो; हवे
परभावनुं पडखुं छोडीने, मारा चैतन्यस्वभावनां पडखे हुं अतीन्द्रिय सुखने अनुभवुं
छुं. आत्माना अनुभवमां तो आनंदना झरणां झरे छे.
आत्मामांथी शुं नीकळे? आत्मामांथी तो चैतन्यसुख नीकळे. ध्रुवस्वभावना
आश्रये परिणति एकाकार थतां ते पर्याय अतीन्द्रिय आनंदरूप थई गई छे. जेमां
अतीन्द्रिय आनंद न आवे ते ज्ञान नहीं. अंतर्मुख ज्ञाननी साथे आत्माना अनंत रस
भर्या छे, तेमां सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र समाय छे, तेमां परम आनंद छे. आवा