समाई जाय छे. आवा ध्यान माटे पहेलां आत्मानुं स्वरूप केवुं छे ते बराबर निर्णयमां
लेवुं जोईए.
धर्मपर्यायमां कोई बीजानुं आलंबन नथी, ते पोताना परम शुद्धस्वरूपने ज अवलंबे
छे. माटे तुं बीजा बधायने ओळंगीने तारा ज्ञानस्वरूप आत्मामां द्रष्टि कर, तेने
अनुभवमां ले, तेने ध्येय बनावीने ध्याव. आवुं शुद्धात्मध्यान तेमां मोक्षमार्ग समाय
छे, तेथी ते ध्यान सर्वस्व छे. सामयिक कहो, चारित्र कहो, सम्यग्दर्शन–ज्ञान कहो,
वीतरागता कहो, परम आनंद कहो, प्रायश्चित कहो–ए बधुंय ते ध्यानमां समाय छे.
विद्यमान छे, तेनी सन्मुख थईने निकटभव्यजीवो तेने ध्यावे छे. आवी ध्यानदशावडे
पोताना शुद्धस्वद्रव्यने अवलंबनारो जीव समस्त शुभाशुभरागादि परभावोने ते क्षणे
ज छोडे छे. अंतरना स्वभावमां जे पर्याय गई ते पर्यायमां रागदि बाह्यभावो रहेता
ज नथी, तेथी ते पर्यायमां बधा धर्मो आवी जाय छे, रागादि कोई उदयभावो तेमां नथी
आवता.
पोताना