आ समयसारना श्रोता पण भावस्तुति अने द्रव्यस्तुतिवडे पोताना ज्ञानमां
आत्मामां सिद्धने स्थापीने आ समयसार संभळावुं छुं. अहो, समयसारनो एकेक श्लोक
अचिंत्य मंगळरूप, अचिंत्यस्वभावने जणावनार छे. एनुं यथार्थ श्रवण करतां (ज्यारे
वाच्यरूप शुद्धात्मा तरफ उपयोग झूके त्यारे ज यथार्थ श्रवण कहेवाय, एवुं यथार्थ श्रवण
करतां) चैतन्यना अगाध निधान पोतामां देखाय छे, आनंदना स्वसंवेदनरूप अपूर्व
आत्मवैभव प्रगटे छे. शुद्धआत्माने ज साध्यरूप स्थापीने, तेना प्रतिबिबरूप
सिद्धभगवाननी स्तुति करी छे. आवा ध्येये जे ऊपड्यो ते विजयवंत छे.
तेनाथी छूटीने परममोक्षसुख पामवानी रीत आ समयसारमां छे... अंतरना अपूर्व
आनंदनो अनुभव करवानी आ रीत संतोए बतावी छे. तेने लक्षमां लईने तुं तारा
स्वानुभवथी मोक्षमार्ग प्रगट कर. स्वभावने अवलंबता पूर्वे चारगतिमां कदी नहीं
अनुभवेलुं अपूर्व आत्मसुख तने अनुभवाशे, ने तेना फळमां सादिअनंत अनंत
सुखथी तृप्त अनुपम सिद्धगति प्रगटशे. ते सिद्धपरिणति पोताना स्वभावभावने ज
अवलंबनारी होवाथी ध्रुव छे.