: १६: आत्मधर्म २४९८: मागशर
धु्रवस्वभावने अवलंबनारी पर्यायने पण धु्रव कही छे, केमके आत्माने
सिद्धदशारूप एकवार परिणमन थयुं ते थयुं, ते हवे सदाकाळ एवुं ने एवुं ज रह्या
करशे; सिद्धपणुं मटीने कदी संसारीपणुं नहीं थाय, एटले सिद्धपणुं थयुं ते धु्रव छे. चारे
गतिओ विभावने अवलंबनारी होवाथी अधु्रव छे–विनाशीक छे; पंचमगति–सिद्धगति
शुद्ध स्वभावभावने ज अवलंबनारी होवाथी धु्रव छे. जेवा धु्रव द्रव्य–गुण छे तेमां
पर्याय तन्मय परिणमी गई.–तेथी अभेदपणे तेने पण धु्रव कही. आत्मा पोते पोताना
स्वभावथी ज सिद्धगतिरूप थयो, हवे स्वभाव छूटे तो ते सिद्धगति छूटे. प्र्रवचनसार
वगेरेमां पण अनुभूतिनी अभेदपर्यायने ज आत्मा कह्यो छे. साधकजीवनी अनुभूतिने
पण आत्मा कह्यो छे, जेटली शुद्धनयनी अनुभूति छे तेटलो ज आत्मा छे, जेटलुं
सम्यग्दर्शन तेटलो आत्मा छे–एम स्वभावभावमां अभेद थईने परिणमेली पर्यायने
आत्मा कहे छे. धर्मी जाणे छे के मारी पर्याय पूर्ण स्वभावभावरूप थई ते हवे
स्वभावरूप ज रहेशे, ते कदी विभावरूप नहीं थाय. तो जेनी पर्याय पूर्ण स्वभावरूप
परिणमी गई एवा सिद्धभगवाननी पर्याय फरीने कदी पण विभावरूप केम थाय?–न
ज थाय. तेमां परिणमन भले थाय, पण ते स्वभावरूप ज रहेशे, विभावरूप नहि थाय,
माटे ते सिद्धगतिने धु्रव कहेवामां आवी छे. आवी ओळखाणपूर्वक नमस्कार करीने,
आत्मामां तेवा साध्यनी स्थापना करी छे, एटले परभावोथी ज्ञानने छूटुं कर्युं छे. जे
ज्ञान परभावोथी छूटुं पडीने मोकळुं थयुं–स्वभाव तरफ नम्युं ते ज्ञानमां
सिद्धभगवाननी स्थापना छे, ते ज्ञान सिद्धपद तरफ नम्युं छे.
प्रवचनसारना मंगळमां पंचपरमेष्ठी भगवंतोने नमस्कार कर्यां छे. त्यां वर्द्धमान
तीर्थंकरने याद करीने कहे छे के अहो! जेमनुं नामग्रहण पण मंगळ छे–एवा
तीर्थंकरवर्द्धमानवदेवने हुं नमस्कार करुं छुं. तीर्थंकरने याद करतां ज अंदर स्वभावमां
नमेली दशानुं स्मरण थाय छे एटले रागथी परिणति पाछी फरीने स्वभाव तरफ झुके
छे तेटलो भावनमस्कार छे, तीर्थंकरना तरफना बहुमाननो विकल्प ते द्रव्यनमस्कार छे.
[अनुसंधान पृष्ठ–३४ पर]
•
विचार करो जोईए के जगतमां सौथी सुंदर नगरी कई हशे?
–शुं मुंबई? ना; तो शुं लंडन? ना; तो....अयोध्या? लंका? काशी?
सोनगढ? जयपुर?....जी ना! तो कई नगरी सौथी सुंदर हशे? ते
माटे विचार करी जुओ! (नहींतर ३६ मा पाने जुओ)