पोतानां ज गणीने तेमना उपर वात्सल्य आवे छे. सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्रधारक
जीवोनो समूह ते धर्मात्मानो पोतानो समूह छे,–तेमने ज ते पोताना साचा
स्वजन माने छे. तेमनी प्राप्ति थतां जाणे कोई महान निधान मळ्युं होय–एवी
अत्यंत प्रीति ऊपजे छे; तेमनो आदर, तेमना गुणनी स्तुति, आहार–पान, सेवा
वगेरेमां आनंद मानवो ते वात्सल्यअंग छे. कपटथी कोईने देखाडवा माटे नथी
करतो, के कोई बदलानी आशाथी नथी करतो, पण धर्मनी प्रीतिने लीधे धर्मीने
एवो प्रेमभाव सहेजे आवी जाय छे. जे वीतरागधर्मने हुं साधुं छुं ते ज धर्मने
आ साधी रह्या छे, तेथी ते मारा साधर्मी छे; मारा साधर्मीने कोई दुःख न हो,
एने धर्ममां कांई विघ्न न हो;–आ प्रमाणे साधर्मी प्रत्ये वात्सल्य होय छे. आमां
राग तो छे, पण ते रागनी दिशा संसार तरफथी पलटीने धर्म तरफ वाळी दीधी
छे. संसारमां स्त्री–पुत्र–पैसा वगेरेनो राग ते तो पापबंधनुं कारण छे, ने साधर्मी
प्रत्येना धर्मानुरागमां तो धर्मनी भावना पोषाय छे. अंतरंगमां तो धर्मीने
पोताना शुद्ध ज्ञान–दर्शन–चारित्रस्वरूप आत्मामां परम प्रीति छे; तेने ज ते
पोतानुं स्वरूप जाणे छे; ए परमार्थ वात्सल्य छे. ने व्यवहारमां रत्नत्रयना धारक
बीजा साधर्मी जीवोने पोताना समजीने तेमना पर परम प्रीतिरूप वात्सल्य आवे
छे. धर्मात्मा उपर दुःख आवे ते धर्मी जोई न शके, दरेक प्रकारे तेने सहाय करीने
तेनुं दुःख मटाडवानो उपाय करे.
अने प्रेम आवे. साधर्मीने अंदरोअंदर प्रेम होय,–केवो प्रेम? के माताने पुत्र उपर
प्रेम होय तेवो निर्दोष प्रेम; गायने वाछडी उपर प्रेम होय तेवो निस्पृह प्रेम,
धर्मीने साधर्मी प्रत्ये होय. अत्यारे एना दुःखमां हुं मदद करीश, तो क्यारेक ते
बदलो आपशे, ने खरा वखते ते मने काममां आवशे,–एवी बदलानी आशा न
राखे, पण धर्मना सहज प्रेमथी निस्पृहभावे धर्मी प्रत्ये वात्सल्य राखे. वाछडुं
कांई मोटुं थईने गायनी सेवा करवानुं नथी छतां गायने तेना उपर हैयामांथी
प्रेम ऊभराय छे,–एवुं निस्पृह