शरीरना कोई गुण–पर्याय आत्मामां आव्या नथी. त्रणेकाळे अत्यंत जुदेजुदा
पोतपोताना स्वरूपमां ज रह्या छे. वस्तु पोताना स्वरूपमां ज शोभे छे.
सुंदर जीव, तेने कर्मना संबंधवाळो कहेवो के विकारी कहेवो ते शोभतुं नथी. चेतनतत्त्वने
जडनो संग शोभतो नथी. आत्माने परसंगवाळो अनुभवतां तो अशुद्धता अने
दुःखनो अनुभव थाय छे. आत्माना अनुभवमां तो परम वीतरागीसुख अने शुद्धतानो
अनुभव होय, अने ते ज तेने शोभे.
जेवुं छे. आवा आत्माना अनुभवमां ज मोक्षसुख प्रगटे छे ने संसारदुःख मटे छे.
आत्माना आवा स्वभावनुं श्रवण–परिचय–अनुभव महा दुर्लभ छे, पण अत्यारे तेनी
प्राप्तिनो सुलभ अवसर आव्यो छे, माटे हे जीव! बीजुं बधुं भूलीने तुं तारा
शुद्धस्वरूपने लक्षमां लेजे.
रहे–एवुं एकत्वपणुं तो सारूं छे, पण चैतन्यतत्त्व रागादि परभावमां रहे एवुं
द्विविधपणुं तो जीवने केम शोभे? अरे जीव! तुं चैतन्य–आनंदमय तत्त्व, ने तने
रागविकार साथे भाईबंधी करवी केम गमे? तुं पोताना एकत्वस्वभावमां रहीने,
सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्ररूपे परिणमतो स्वसमयपणे रहे ते ज तने शोभे छे, ते
ज सुंदर छे.
आचार्य–देव आत्माना अलौकिक वैभवथी आत्मानुं एकत्वस्वरूप देखाडी रह्या छे तो तुं
अंतरमां तारा स्वानुभवथी प्रमाण करजे एटले तारुं एकत्वस्वरूप तने सुलभ थई
जशे.–आवी शैलिथी समयसारनी रचना छे.