एवं भणंति सुद्धं णाओ जो सो उ सो चेव।।
ए रीत ‘शुद्ध’ कथाय, ने जे ज्ञात ते तो ते ज छे. ६.
शुद्धआत्मा छे. द्रव्यस्वभावथी जोतां आत्मा सदाय आवो ज्ञायकभाव ज छे.
ज्ञायकभाव अप्रमत्त के प्रमत्त नथी एम कहीने मोह–जोगकृत बधा गुणस्थाननी
अशुद्धता काढी नांखी.
पर्यायना भेद उपर पण लक्ष रहेतुं नथी, एकला अभेद ज्ञायकभाव उपर लक्ष
एकाग्र थाय छे, त्यारे ज्ञायकभावनी अभेदउपासना थाय छे, एटले ज्ञायकआत्मा
पोते शुभाशुभ कषायचक्रथी जुदा एवा ज्ञायकभावपणे ज परिणमे छे. आवा
आत्माने ‘शुद्ध’ कहेवाय छे.
एकरूप स्पष्ट ज्ञानज्योतिरूपे ज अनुभवमां आवे छे. आवा द्रव्य उपर लक्ष जतां
आत्मा पोते शुद्धपर्यायरूपे परिणम्यो, त्यां ते पर्याये ज्ञायकभावनी उपासना करी;
आवी उपासना करीने ज्ञायकस्वभावमां द्रष्टि करी त्यां तेने ‘शुद्ध’ कह्यो.
शुद्धआत्मा जणाय छे. शुद्ध द्रव्यनी सन्मुख थईने आवी उपासना करनारी पर्याय, पोते
पुण्य–पापरूप थती नथी; ने शुद्ध–पर्यायना भेद उपर पण तेनुं लक्ष नथी. शुद्धपर्याय
थई छे खरी, पण ते पर्याय उपर पण पर्यायनुं लक्ष नथी, ते पर्याय अंतर्मुख थईने
अभेदपणे