कोनी? एक ज्ञायकस्वभावनी. ज्ञायकभावनी आवी उपासना करे त्यारे अनंत
समृद्धिवाळो आत्मा अनुभवमां आवे छे. ते खरेखरो ‘जीवनो उपासक’ थयो. ते
रागने उपासतो नथी, परद्रव्योने उपासतो नथी. रागथी भिन्न, परद्रव्योथी
भिन्न, एकलुं पोतानुं ज्ञायकतत्त्व, तेनी सन्मुख एकाग्र थईने तेने ज ते उपासे
छे. ते आत्माने ‘शुद्ध’ कहीए छीए.
आत्मानी खबर नथी ने एकला शुभाशुभमां एकत्वपणे परिणमी रह्यो छे तेने
शुद्ध कहेता नथी. परद्रव्यना भावोथी भिन्नपणुं जाणीने, राग–रहित एक
ज्ञायकभावपणे पोते पोताने ज्यारे उपासे छे एटले के अनुभवमां ल्ये छे त्यारे
ज तेने ‘शुद्ध’ कहीए छीए. हे शिष्य स्वसन्मुख थईने आवा शुद्धात्माने तुं जाण.
आ रीते आत्माने जाणीने तेनी उपासना करतां तारा आत्मामां अपूर्व
मोक्षमार्गनो प्रारंभ थशे.
पोतामां ठर्या वगर परिभ्रमण टळे कई रीते? शुभाशुभरूप परिणमे तेने साचो आत्मा
कहेता नथी, एटले शुभाशुभ परिणामो वडे आत्मानी साची उपासना थती नथी.
शुभाशुभ वगरनी जे एक ज्ञानज्योति छे ते आत्मा छे. आवा ज्ञायकआत्मानी सन्मुख
थईने तेना श्रद्धा–ज्ञान–अनुभव कर्या ते ज शुद्ध आत्मानी उपासना छे. आवी
उपासनावडे जेने निर्मळदशा प्रगटी तेने ज साचा निश्चय–व्यवहार नयो लागु पडे छे.
जे शुद्धता प्रगटी तेमां सर्वे शुभाशुभनो निषेध छे, ने शुभाशुभ परिणमन वगरनो जे
एकलो ज्ञायकभाव तेनो ज तेमां स्वीकार छे. द्रव्यस्वभाव तरफ जे पर्याय ढळेली छे
तेमां तो कोई प्रकारनो राग छे ज नहीं, ते तो पोताना ज्ञायकदेवने एकने ज उपासे छे–
तेमां तन्मय थईने तेने ज सेवे छे. आ रीते उपासवामां आवतां ज्ञायकभाव परथी
जुदो पोताना एकत्वमां रह्यो ने शुभाशुभरूपे पण न परिणम्यो, त्यारे तेने ‘शुद्ध’
कह्यो. द्रव्यथी तो शुद्ध