सम्यग्दर्शन थयुं त्यारथी आत्माने ‘शुद्धपणुं’ थयुं. आ शुद्धपणुं ते ज मोक्षमार्ग
छे; त्यां शुभाशुभ होय पण ते शुद्धताथी बहार छे, एटले ते मोक्षमार्ग नथी.
शुद्धस्वभावना आश्रये शुद्धदशा थई, ते शुद्धताने द्रव्य–स्वभाव साथे अभेद करीने
तेने शुद्धनय कह्यो; ने पर्यायना भेदना विकल्पने व्यवहार कह्यो, अशुद्ध कह्यो.
हार्द छे. जीवे अनादिथी रागनी उपासना करी छे, रागनुं ज सेवन कर्युं छे, पण
रागथी पार ज्ञानमात्र आत्मवस्तु पोते कोण छे ते कदी जाण्युं नथी, तेनी सेवा
क्षणमात्र पण करी नथी;–माटे हवे तुं तेने ओळखीने तेनी उपासना कर, एम
आचार्यदेवनो उपदेश छे.
नथी; ज्ञायकस्वभाव तो ज्ञायकस्वभावरूप ज रह्यो छे; पोते शुभाशुभरूपे थई गयो
नथी. माटे शुभाशुभ उपरथी द्रष्टि हटावीने अंदर ज्ञायकस्वभावने द्रष्टिमां ले, तो
ज्ञायकभाव पोते रागरहित एवा शुद्धभावरूप परिणमशे, शुभाशुभ वगरनो तारो
आत्मा तने शुद्धरूपे अनुभवमां आवशे. आवो अनुभव करनार जाणे छे के ‘हुं शुद्ध छुं;
परना संग वगरनो ने राग वगरनो, एकला ज्ञायकपणे हुं शुद्ध छुं.’ आवा ‘शुद्ध’नो
अनुभव करनारने शुद्ध कहीए छीए.
ते ज्ञायक ज छे. स्वानुभवमां ज्ञायकस्वरूपे पोते पोताने प्रकाशे छे. त्यां पोते ज
ज्ञायक छे ने पोते ज पोतानुं ज्ञेय छे.