परज्ञेयने न प्रकाशतो होय ने अंतर्मुख थईने पोते स्वसंवेदनथी पोताना स्वरूपने
प्रकाशतो होय त्यारे पण तेने ज्ञायकपणुं ज छे. स्वने प्रकाशे के परने प्रकाशे, ज्ञायक
तो ज्ञायक ज छे. परज्ञेय होय तेवी ज्ञानअवस्था थाय ते वखते पण ‘आ ज्ञायक
छे’ एम ज्ञायकपणे ज आत्मा प्रसिद्ध थाय छे; ते वखते पण कांई ज्ञेयपणे आत्मा
प्रसिद्ध थतो नथी. अरे, जे ‘ज्ञायकभाव’ने परज्ञेयनी पण अपेक्षा नथी, तेने
बहारनां मान–अपमान केवा?
रागरूपे परिणमतुं नथी; रागथी भिन्नपणे ज परिणमे छे, माटे ते ‘शुद्ध’ छे. आवी
शुभाशुभरागथी जुदी शुद्ध ज्ञानपरिणति थई त्यारे आत्माने शुद्धपणे उपास्यो कहेवाय.
पूर्वे नहोतुं जाण्युं एवुं एकत्वस्वरूप तेणे जाणी लीधुं; आत्मानो जेवो वैभव
आचार्यदेवे बताव्यो तेवो तेणे जाणी लीधो. अहा! भगवान आत्मा पोते पोताना
ज्ञायकस्वरूपे प्रसिद्ध थयो...अनुभूतिमां प्रगट थयो.
तो ज्ञायकभावरूपे ज रहे छे, ज्ञायक कांई ज्ञायकपणुं छोडीने ते पर ज्ञेयोरूपे थतो
नथी. रागने जाणनारुं ज्ञान कांई रागरूप मेलुं थई जतुं नथी. अज्ञानी एकला
रागरूपे ज पोतानुं अस्तित्व माने छे, आखो ज्ञायकस्वभाव राग वगरनो छे तेनुं
अस्तित्व तेने देखातुं नथी. ज्ञायकभावरूपे पोतानुं अस्तित्व देखे तो ज्ञायकसत्ता
ज्ञानभावरूपे परिणमे, ने शुभाशुभरूपे न परिणमे; ए रीते रागादिथी भिन्नपणे
उपासवामां आवतां ज्ञायकभाव शुद्धपणे अनुभवमां आवे छे. शुद्ध आत्मानो
आवो अनुभव करवो ते ज आ समयसारनुं तात्पर्य छे. सीमंधरभगवान पासे
जईने कुंदकुंदाचार्यदेव