एम पोतानां भाव सहितनी वात छे. अपूर्व चैतन्यरस समयसारमां घोळ्यो छे.
के अहा! आवुं समयसार सांभळवुं ते पण जींदगीनो एक लहावो छे. अरे, ‘सांभळवुं’
श्रीगुरुओए अमारा उपर अत्यंत महेरबानी करीने अमने शुद्धात्मानी अनुभूति
करावी छे. श्रीगुरुनी प्रसन्नताथी अमने अमारो निजवैभव प्रगट्यो छे.
वाणी आ समयसारमां छे. साधकनी अनुभूतिमां आनंदनी लहेर छे. अमारा आत्मानुं
स्वसंवेदन अतीन्द्रिय आनंदनी छापवाळुं छे. जगतना कोईपण पदार्थमां सुखनी
कल्पना छूटी गई, ने आत्मानो महान आनंद अमने प्रगट्यो. आत्माना आवा
वैभवपूर्वक हुं एकत्व–विभक्त आत्मा देखाडीश, तेने तमे स्वानुभवथी प्रत्यक्ष करीने
प्रमाण करजो.
अनादिना विभाव–कलेश तेनाथी अमे छूट्या छीए ने आनंदनी धारामां आव्या छीए.
विभावनो कलेश छूटीने आनंदमय वैभव अमने प्रगट्यो छे. –आवा वैभव वडे हुं
शुद्धात्मा बतावीश. शुद्धात्मा अचिंत्य महिमावाळी वस्तु, तेने गमे तेवा (स्वानुभव
वगरना) जीवो बतावी शके नहि, आवो आत्मवैभव जेने पोतामां प्रगट्यो होय ते ज
शुद्धआत्मानुं स्वरूप देखाडी शके.
रदयमांथी नीकळेलुं महान शास्त्र छे. अहा, भाग्यवान जीवोने माटे आ भागवतशास्त्र
अपूर्व महाभाग्ये मळे छे. एनां भावो झीलनार जीवने, ज्ञान अने राग वच्चे तीराड
पडीने अंदरथी अतीन्द्रिय आनंद झरे छे...ने ते भवनो अंत करीने अशरीरी सिद्धपदने
पामे छे.