आत्मानी भावना ते मोक्षनुं कारण छे.
छे, ते ज्ञानक्रियाने अने आत्माने तादात्म्यपणुं छे–एकरूपपणुं छे; तेथी ते
ज्ञानवडे आत्मा पोते पोताने जाणे ज छे. आत्मा कर्ता ने ज्ञान तेनुं साधन
एम कहेवा छतां ते कर्ता अने करण बंने अभेद छे, जुदां नथी.
विभावक्रियाने आत्माना ज्ञानस्वभाव साथे एकरूप–तादात्मपणुं नथी, ज्ञानथी
भिन्न जात होवाथी तेने खरेखर संयोगरूप संबंध छे. तेथी ते विकल्परूप
विभाव क्रियावडे आत्मा जणातो नथी. रागथी जुदुं पडीने पोताना आत्मा
साथे जे एकमेक थाय ते ज्ञान आत्माने जाणी शके छे. आत्मानो ज्ञानस्वभाव
अने रागादिविभाव तेमने विशेषपणुं छे–जुदापणुं छे, बंने वच्चे समानपणुं
नथी पण मोटो तफावत छे.
जुदाई छे.
विभाववाद छे.
तेमज समस्त पदार्थोने जाणे छे. ज्ञान पोते आत्माना स्वरूपमां निश्चल छे.
आवा ज्ञाननी भावना करवी ते अचल–मोक्षआनंदनो उपाय छे. मोक्षनो
आनंद जोईतो होय तेणे ज्ञाननी भावना भाववी; ज्ञाननी भावना कहो के
ज्ञानस्वरूप आत्मानी भावना कहो. तेमां वच्चे रागनी भावना न आवे;
भावना थाय छे, ने ते भावना वडे पूर्ण ज्ञान–