ए बंने ज्ञानमां ज समाय छे.
परिणमन छे ते पोताना स्वरूपमां ज निश्चल छे, ते राग साथे एक थतुं नथी,
जुदुं ज रहे छे. ए ज ज्ञानधारा वधती वधती ज्यारे पूर्ण थाय छे त्यारे
अविनाशी आनंदमय मोक्षफळ प्रगटे छे. माटे मोक्षेच्छु जीवे ज्ञानभावना
निरंतर भाववी.
छे. जेम सिद्धने मोह के उपसर्ग नथी, तेम धर्मीने पण शुद्धस्वरूपना
अनुभवरूप ज्ञान–भावनामां मोह नथी, उपसर्ग नथी. वाह, जुओ! आ
साधकनी ज्ञानभावना! मोह के उपसर्ग ते ज्ञानभावनाथी बहार छे.
स्वसंवेदन प्रत्यक्षपूर्वक अमारा आत्माने स्पष्ट जाणे ज छे. हमणां अमारुं
ज्ञान, भले मतिश्रुतरूप छे तोपण आत्माना स्वभावमां एकतापणे
परिणमतुं थकुं आत्माने चोक्कस जाणे छे. ज्ञान सीधुं आत्माने जाणे छे
एटले वच्चे कोई विकल्पने–रागने–इंद्रियना अवलंबनने ते स्वीकारतुं
नथी. ज्ञान पोते आत्मानुं शुद्ध स्वरूप ज छे, ते पोते पोताने न जाणे ए
केम बने? ज्ञान आत्माथी कांई जुदुं नथी के ते आत्माने न जाणे.
छे; ते ज स्वभाव छे; अहा, कोई अचिंत्य ज्ञानस्वभाव छे के जे आत्मामां
तन्मय रहीने आत्माने साक्षात् जाणे छे; आत्माने जाणनारुं आ ज्ञान
सदाय आनंदमय अमृतनां भोजन करनारुं छे, पोते सहज परम आनंदरूप
छे. तेमां कोई रागादिनो प्रवेश नथी.