बीजा विकल्पो तो दूर रहो, पोतामां ज्ञान अने आत्मा एवा गुणगुणीभेदरूप
विकल्पथी पार थईने ज्ञान अंतरमां पहोंच्युं त्यारे साचा आत्मानो अनुभव थयो.
जेओ आत्मामां पहोंच्या तेओ आ रीते, विकल्पथी पार थईने एक अभेद
चैतन्यवस्तुना अनुभवथी ज पहोंच्या छे. आवो अनुभव थतां ज्ञानीने सम्यक् ज्ञान–
दर्शन–चारित्रदशारूप परिणमन थई जाय छे; पण ते निर्मळपर्याय अंतरमां अभेद थाय
छे. भेद उपर लक्ष रहेतां कोईपण गुणनी निर्मळता खीलती नथी; अभेदवस्तुना
अनुभवमां एकाग्र थतां बधा गुणो एक साथे निर्मळभावे परिणमवा मांडे छे. एवा
अनंत भावोने पीने एक द्रव्य बेठुं छे–तेने धर्मी अनुभवे छे. माटे आवो अनुभव
करनार धर्मीने ज्ञान–दर्शन–चारित्रना भेदो पण विद्यमान नथी, एक सर्वोपरी
शुद्धज्ञायकतत्त्व ज तेना अनुभवमां प्रकाशे छे. भिन्नभिन्न अनंतगुणोनो स्वाद छे
खरो पण ते बधा एक ज्ञायकतत्त्वमां समाई जाय छे, ज्ञायकतत्त्वना अनुभवमां ते
बधा गुणोनो स्वाद किंचित् एकमेकपणे समाई जाय छे. अनंतधर्मोथी अभेद आवा
आत्माना अनुभवने शुद्ध कहीए छीए, तेने जे अनुभवे छे ते ज्ञानी छे.
स्वरूप समजाववा माटे गुणगुणी भेद पाडीने केटलाक धर्मोवडे कह्युं के आत्मा ज्ञान छे,
आत्मा दर्शन छे, आत्मा चारित्र छे. आवा भेद ते व्यवहार छे, पण ते व्यवहारना ते
परमार्थ नथी. भेद पाड्यां ते कांई भेदना विकल्पमां अटकवा माटे नथी पाड्या; पण
जेने अभेदतत्त्वनुं लक्ष नथी तेने ते समजावतां वच्चे आवो भेद आवी जाय छे;
प्रयोजन भेदनुं नथी, प्रयोजन तो अभेदतत्त्व बताववानुं छे. ते अभेदना लक्ष सहित
आवा गुणभेदने व्यवहार कहेवाय छे. कहेनारनो आशय अभेदनुं लक्ष कराववानो छे,
ने ‘निकटवर्ती शिष्य’ पण तेवा ज आत्मानो अनुभव करवाना ध्येयथी सांभळे छे,
एटले ते भेदना विकल्पमां ऊभो न रहेतां अंतरमां श्रीगुरुनो आशय पकडीने अभेद
ज्ञायकतत्त्वपणे पोतानो अनुभव करे छे.