शुद्ध चैतन्यना अनुभवरसना प्याला जेणे पीधा तेने चैतन्यनी कोई अद्भुत–अनेरी
खुमारी जामे छे. पछी संसारनो (परभावनो) रस तेने रहेतो नथी.
एकवार आवो निर्विकल्प अनुभव थयो, भेदज्ञान थयुं, पछी कोईपण विकल्पने ते
ज्ञानी पोताना शुद्धज्ञायकतत्त्वमां भेळवता नथी. ज्ञायकतत्त्व विकल्पथी जुदुं ने जुदुं
अनुभवे छे. अनुभव ते पर्याय छे, पण तेमां द्रव्य–पर्यायना भेद रहेता नथी; एकरूप
धर्मीवस्तुनो अनुभव छे. आवो अनुभव थाय त्यारे ज्ञायकभाव प्रगट्यो कहेवाय.
अभेदपणे ते पर्यायो समाई जाय छे. ज्ञानीने दर्शन–ज्ञान–चारित्र नथी एटले के
ज्ञानीना अनुभवमां दर्शन–ज्ञान–चारित्रनो भेद रहेतो नथी. आ द्रव्य, आ पर्याय–
एवा भेद उपर लक्ष रहे त्यां सुधी साचो आत्मा अनुभवमां आवतो नथी, त्यां तो
विकल्पनो अनुभव रहे छे. ज्ञान–दर्शन–चारित्रना भेदो काढी नांखता शुं रह्युं? के एक
शुद्धज्ञायकपणे पोतानो अनुभव रह्यो. आवो एकलो ज्ञायक ए ज शुद्ध छे, विकल्पो
अने भेदो ते बधा अशुद्ध छे. भेद–विकल्पोरूप अशुद्धताथी पार ज्ञायकनो अनुभव ते ज
एक शुद्ध छे; आवो अनुभव करनार ज्ञानी एम अनुभवे छे के–
दर्शन–ज्ञान–चारित्रना भेदना विकल्पमां ऊभो न रह्यो पण ज्ञानने अभेदमां एकाग्र